Op Langkawi

We zijn inmiddels alweer een week thuis. Door omstandigheden (die in het volgend item nog aan bod gaan komen) is de berichtgeving even gestagneerd. Maar niet getreurd, het komt, evenals de gememoreerde omstandigheid, goed!

Zondag 22-7

Vandaag zeggen we gedag tegen Taiping. We staan op tijd op om met de groep vrijwilligers een laatste keer te gaan ontbijten. Als we om 8 uur in de lobby zijn, is er verder nog niemand. Dit is op zich niet gek, het is al vaker voorgekomen. Maar als er een kwartier later nog niemand is, besluiten we met z'n zessen op zoek te gaan naar rottie's. Ondanks dat een groot deel van de restaurantjes (nog) gesloten is, vinden we aan de overkant van de straat een geschikt plekje. We hebben van hieruit zicht op de lobby van het hotel, deze blijft angstvallig leeg Om 8:40 uur halen we snel onze koffers uit de kamer en leveren de sleutel in. We vliegen vandaag naar het eiland Langkawi. Om ons het op het ruim een uur rijden liggend vliegveld te krijgen, hebben we via de Uber-achtige app MyCab een grote MPV besteld die ons om 8:45 uur moet oppikken. De reservering is een paar dagen geleden gedaan. Als het tijdstip aanbreekt, blijk de status 'confirmed' echter alleen betrekking te hebben o p het klaarzetten van de vraag. De vraag zelf wordt nu pas de ether in geslingerd en na een minuut komt de uitslag; no driver available. We hadden echter al zo'n voorgevoel en voor de zekerheid bij Ain naar taxi's geïnformeerd. Zij had een tweetal 'uncles' met deze professie en appte de telefoonnummers. Met het ontzettend gebrekkig Engels van de diverse chauffeurs tot op heden in het achterhoofd, besluiten we de receptioniste te vragen om de taxi's te bellen. Binnen no time is het geregeld en we wachten voor het hotel op de komst. Als we goed en wel zitten, komt de lieftallige dame naar buiten en deelt ons de kosten per taxi mee. Nog geen 2 minuten later komt ze weer naar buiten met een memoblaadje met daarop de kentekens van beide taxi's, de schat. De taxi's komen en we vertrekken. Katja, Fleur en Wieke treffen een minder spraakzame chauffeur. Dirkje, Loek en ik zijn al snel in een gesprek verwikkeld. Kinderen, school en voetbal passeren de revue. Als we de ruim 20 km lange brug na ar het eiland Penang oversteken (het vliegveld ligt op het eiland waar we vrijdag ook waren), vertelt hij dat de bouw hiervan 4 jaar heeft geduurd. We zijn ruim op tijd op het vliegveld en zitten na te hebben ingecheckt aan de koffie. Daar blijkt dat sommige mensen in Maleisië er een andere jaartelling op nahouden. Een van de weinige keren dat de chauffeur in de andere taxi wat te melden had, was op die bewuste brug; de bouw ervan had wel 2 jaar geduurd! Misschien wilde hij het Maleisische woord 'vier' niet uitspreken (zie de 'weekendbijlage' in het vorige blog), maar dan had hij op z'n minst 3A jaar kunnen zeggen. Als een ploeg geroutineerde kermislui die de botsauto's opbouwen passeren we de veiligheidscontrole. Als we voor de gate staan te wachten, zien we hoe onze koffers letterlijk 1 voor 1 het klaarstaande propellervliegtuigje in worden gesmeten. Als je al breekbaar spul in je ruimbagage doet, zorg dan dat er voldoende kleren omheen zitten! De crew bestaat uit 2 strenge, maar zeer charmante dames. Alle apparaten moeten uit, tafeltjes omhoog, riemen vast! Als we eenmaal op hoogte in de lucht hangen, serveren zij meteen een lekker mangodrankje. Om vervolgens nagenoeg meteen de lege bekers weer op te halen; de piloot zet de landing alweer in. Na een vlucht van 30 minuten landen we veilig op Langkawi en al snel vinden we de chauffeur van Kunang Kunang Heritage die ons volgens afspraak op staat te wachten. Bij aankomst op KKH blijkt als een van de weinige keren dat de werkelijkheid de foto's op booking.com overtreft, wat een klein en geweldig idyllisch plekje! We installeren ons en al snel ligt (want hoe kan het ook anders) Wieke als 1e in het zwembad. Na een heerlijke middag en avond (waarin we Cenang bezoeken, maar hierover later meer) vallen we moe en voldaan in slaap.

Maandag 23-7

Kunang Kunang is een klein vakantie paradijsje. Het bestaat uit louter houten huisjes met rieten daken die van binnen verbazingwekkend lux zijn. De airco doet zijn werk, ventilator op de veranda en prima sanitair. De receptie en restaurant zijn in dezelfde stijl. Alle bouwsels blijken van origine uit de oude wijken van Taiping te komen. Volledig opgeknapt zijn zie hier herbouwd en vormen samen met de beplanting een prachtig plekje. Ook hier zijn de bedden weer van prima kwaliteit. Uitgeslapen verzamelen we ons om te gaan ontbijten. Het aanbod is goed, van westers tot de lokale 'mee' noodles. We besluiten vandaag lekker rustig aan te doen en nestelen ons na het ontbijt aan het zwembad. Dit is een geinige vonst. Op het park ligt een meertje en in dit meertje heeft men, omgeven door een drijvende houten vlonder, met een soort zak een heus chloor bad gecreëerd. Werkelijk geniaal, en het is met 12,5 bij 6 meter nog groot ook. Aan een kant is er een steiger met ligstoelen. Palmbomen en parasols zorgen voor de gewenste schaduw. Mede door in het aangrenzende restaurantje de lunch te nuttigen, houden we het hier behoorlijk lang vol. Tegen de avond wordt er gedoucht en proberen we op advies van de receptionist een nieuw app uit, Grab. Hiermee wordt kinderlijk eenvoudig een 6-seater besteld die voor een habbekrats de 4 km naar het aangrenzende dorp Cenang overbrugt. Hier treffen we een druk strand aan, het wemelt er werkelijk van de bananeboten, paragliders, jetski's en natuurlijk badgasten. We slenteren heerlijk langs de waterkant, waar het wel oppassen geblazen is voor de 4-wheel-drive's die soms wel met 3 aanhangers met jetski's voorbij razen. Op zoek naar een geschikte plek voor een avondmaal, lopen we uiteindelijk via een steegje naar de drukke straat die parallel aan het strand loopt. Klaarblijkelijk gaat het goed met de Maleisische economie, want evenals op alle andere plekken die we bezocht hebben, ligt er overal wel een stuk straat open of wordt een pand ver- of gebouwd. En de werkdagen en -tijden vallen op, het is zondagavond om 20:30 uur en er wordt letterlijk aan de weg getimmerd! We vinden een plek met inmiddels vertrouwd aandoende golfplaten en plastic kuipstoeltjes. Het is hier uitermate toeristisch en dat vertaalt zich in het zeer gevarieerde aanbod in voedsel. We zitten bij een Israëliër dus we doen ons tegoed aan kebab, friet en salade. Heerlijk. Aansluitend 'grabben' we weer een taxi en leggen ons tevreden te ruste.

Dinsdag 24-7

Voor vandaag hebben we een tripje geregeld, we gaan snorkelen en een toertje maken door een mangrove-rivier. Na het prima ontbijt, dat ietwat andere gerechten bevat dan gisteren, worden we om 9:00 uur opgepikt. We vertrekken naar een haventje op een 20 minuten rijden. Hier aangekomen zien we een mierenhoop aan bootjes, allen met een overkapping. We stappen samen met de gids in een van de bootjes, we hebben er een voor ons zelf :). Hij legt uit dat alleen de lokale bevolking vanaf hier mag vertrekken. Een goed initiatief, want juist de kneuterigheid (elke schipper heeft zijn eigen bootje) maakt het zo aantrekkelijk. We vertrekken, en na een werkelijk fantastische vaart met dito uitzicht op de diverse eilandjes (Langkawi is een archipel van 99 eilandjes) houdt de boot stil bij de rotswand van een eilandje. De gids gooit wat crackers in het water en als dikke blauw-glinsterende vliegen op een vers gelegde koeienflater krioelt het in een mum van tijd van de vissen om de boot. De flippers gaan aan en getooid met snorkels laten we ons achterwaarts van de boot vallen. Om ons vervolgens te realiseren dat we de mobieltjes gelukkig uit de broekzak hebben gehaald en in de rugzak hebben gestopt. Het duurt even, maar na enige tijd bespeuren we steeds meer leven onder het wateroppervlakte. Op een gegeven moment zien we werkelijk bijna geen water meer door de hoeveelheid vissen om ons heen, ze zwemmen bijna via de broeksband door de broekspijp weer naar buiten. Als we even boven water kijken zien we meteen waarom; we botsen nagenoeg tegen een andere boot vol met toeristen die ook crackers in het water mikken. Na een uurtje heerlijk onder water rondkijken gaan we terug aan boord. We vertrekken richting de mangrove-rivier. We varen een tijdje door de prachtige omgeving. Onderweg zien we een heel roedel, kudde, troep (of hoe het ook mag heten) apen aan de waterkant en blijven we een tijdje stil liggen om zee-adelaars te zie jagen. Uiteindelijk stoppen we bij een drijvende viskwekerij/restaurant. Hier krijgen we uitleg over diverse soorten vis en mag er zelfs geaaid worden. Dan is het tijd om terug te gaan. Als ware Columbussen die vanuit een roeiboot de eerste schreden op Zuid-Amerikaanse bodem zetten, stappen we vlak bij het haventje op het strand uit de boot. We duiken de schaduw van een restaurantje in en na de lunch blijven we nog een tijdje op het strand. Als de het gekriebel van het zand moe zijn, bellen we onze taxi. Een gezellig pratende jonge dame brengt ons in een dezelfde 20 minuten weer terug naar Kunang-Kunang. Daar wordt nog wat geluierd aan het zwembad en in de avond dineren we heerlijk in het aangrenzend restaurantje om inmiddels traditioneel de avond af te sluiten met een potje rikken.

De laatste dagen in Taiping

Donderdag 19-7

Naar deze ochtend werd gisterenavond al met groot genoegen uitgekeken; voor het eerst deze vakantie géén wekker! We gaan immers noodgedwongen niet meer aan het werk. Wij als 'oudjes' zijn natuurlijk toch al op tijd wakker en gaan online op zoek naar de beste manier om George Town op het eiland Penang te bereiken. Omdat we tijd hebben besluiten we onder het motto 'nu we er toch zijn' deze stad morgen te gaan bezoeken. Als de kroost heerlijk heeft uitgeslapen, gaan we op zoek naar een plek om te lunchen, er is ruime keuze in de buurt van ons hotel. s 'Middags wederom heerlijk gezwommen bij de buren :).

Vrijdag 20-7

De reis naar George Town bestaat uit wat etappes, maar dit blijkt kinderlijk eenvoudig. Het OV is verbazingwekkend accuraat. We nemen de trein van 9:07, van Taiping naar Bukit Mertajam, een rit van een uurtje. Hier stappen we voor de laatste paar km over op de trein naar Butterworth, die op het tegenoverliggende perron al staat te wachten. Eenmaal in Butterworth lopen we in polonaise met een grote schare medereizigers richting de gratis bus die ons naar de Ferry brengt. Na betaling van een godsvermogen voor 6 Ferry tickets met een totaalbedrag van € 1,55 brengt een niet geheel modern ogende boot ons in 20 minuten naar George Town. Hier aangekomen slenteren we lekker door de stad, op zoek naar een verfrissing; het is inmiddels heet! Als we op een beschut terras hebben genoten van een drankje, blijkt het bewolkt te zijn geworden. Dit houdt de rest van de dag aan en er valt af en toe wat heerlijk verkoelende regen. Het blijkt perfect weer voor ons bezoek. Ook hier zien we, net als op veel plekken in Maleisië, de Britse koloniale invloeden terug in de gebouwen. Maar ook Chinese invloeden, want de vele Chinezen vielen ons vanaf aankomst meteen op. George Town is bekend vanwege de street art. Na een heerlijke lunch gaan we al wandelend door de stad hiernaar op zoek. En met behulp van een speciale 'street art' wandelkaart hebben er ook vele gevonden (zie foto’s). Rond 17:30 uur nemen we de ferry terug (we hebben het geld al in de aanslag als het eerder betaalde godsvermogen voor een retour blijkt te zijn) om er zeker van te zijn vervolgens de trein van 19:00 uur in Butterworth te kunnen nemen. Deze rijdt namelijk door naar Taiping. Wel zo fijn, Butterworth is het beginpunt van de route en we bemachtigen zitplaatsen. En omdat we dus niet over hoeven te stappen, kunnen onze vermoeide benen gedurende de ruim een uur durende treinrit lekker bijkomen.

Zaterdag 21-7

Op het moment van tikken van dit hoofdstuk, is het 16:00 uur. Thuis in Nederland is het tijd voor koffie 'met un kukske', onze gedachten gaan echter langzaam richting diner (wij zijn immers al 6 uur verder onderweg met de zaterdag). Ik lig heerlijk languit in de schaduw op een ligbedje aan de inmiddels vertrouwd aandoende pool bij onze buren.

Wieke heeft geen ligbedje nodig, bij aankomst plonst zij meteen het water in om er na tig keer waarschuwen dat we nu écht gaan pas uit te komen. Vandaag zijn er zowaar nog andere badgasten, we overwegen een klacht; hoe kunnen wij zo van onze rust genieten! Vanochtend hebben we met Ain een bezoek gebracht aan Orang Utan Island, een eiland waar diverse orang oetans worden opgevangen en getraind om weer in het wild te kunnen leven. Goed werk van deze stichting, maar de toegangsprijs blijkt achteraf zelfs voor onze begrippen erg hoog. We zien het maar als een verkapte vorm van donatie. Na een kort boottripje lopen we met een gids via een tunnel van hekwerk door verschillende sectoren. Als de relatief korte rondleiding klaar is en de overige vier gasten weer de boot op gaan, blijven wij achter. Ain blijkt hier tot voor kort te hebben gewerkt, en we krijgen nog een privé tour met (hoe kan het ook anders) een voersessie. Altijd leuk!

Weekendbijlage: Wat valt ons zoal op in Maleisië

Niet overal is er iets wat lijkt op een trottoir. De oude huizenrijen hebben daarentegen een zgn. 'five foot way'. De Engelse overheerser gebood iedereen die in de stad een huis bouwde om aan de straatkant een breedte van 5 'feet' (1,524 meter) te overdekken zodat passanten in de schaduw konden passeren. Over de hoogte werd klaarblijkelijk niets gezegd, getuige de af en toe bizarre hoogteverschillen van looppad tussen aangrenzende huizen.

'Komt het niet uit de lengte, dan komt het wel uit de breedte' is het spreekwoord. Dat gaat niet altijd op. De Engelsen belastten de lokale huizenbezitter obv de breedte aan de straatzijde van het eigendom. Hoe lang het pand naar achteren doorliep, maakte niets uit. Het pand op deze foto is slechts 3 ramen breed maar loopt helemaal door tot aan het groene stoplicht in de verte.

Hier zie je een ondubbelzinnige getuige van het Engelse verleden. Of zou Dr. Who op bezoek zijn?

Deze oude waterkraan heeft volgens Raymond (de voor het overige hartelijk om zijn eigen grapjes lachende gids die ons de 1e dag van ons verblijf in Taiping door de stad rondleidde) een luguber verleden. Tijdens WO II maakte de toenmalige Japanse bezetter er een sport van een hierop aangesloten slang in de keel van hen slechtgezinde locals te stoppen en vervolgens de kraan vol open te draaien. De rest laat zich raden. We staan op een plek waar veel Maleisiërs het leven hebben gelaten.

Houd het hoofd koel, luidt het devies in deze warme regio. Loek neemt dit wel heel erg letterlijk. De eerdergenoemde hoogteverschillen op de 'five foot way' zijn niet alleen prominent aanwezig in de voetenregionen, maar zijn ook in de hogere sferen te vinden. Daar kunnen met name de wat langere Europeanen enige last van ondervinden. Zo ook Loek. Daar waar de in overvloed aanwezige airco-motoren veelal hoog genoeg hangen, zijn er her en der wat exemplaren te vinden welke door een monteur zijn geïnstalleerd die op de betreffende werkdag helaas zijn huishoudtrapje was vergeten. Een behoorlijke snee was het gevolg, maar deze is op vakkundige wijze 'gezwaluwstaart' door nurse Kate. En eerlijk is eerlijk, de airco kwam van rechts.

In het verkeer gaat het er opvallend rustig aan toe. Ondanks het feit dat men aan de verkeerde kant van de weg rijdt, zie ik geen probleem om de komende dagen een auto te huren. Ben benieuwd of ik elke keer meteen naar de goede kant van het vehicel zal lopen.

Fruit is een apart verhaal hier. Durian is de lokale favoriet en wordt de 'king fruit' genoemd. Het heeft de grootte van een kokosnoot en heeft een grote strekels. Bijna iedereen eet het en overal langs de weg zie je mensen die dingen verkopen. En dat ruik je dan ook meteen, sjesus wat een sterke geur komt er van dat spul! De een vindt het lekker, de ander vindt het stinken. Ik nijg ietwat naar de laatste groep. Grappig is dat dit fruit vanwege de immens sterke geur uit openbare gelegenheden en hotels wordt geweerd. Men heeft er zelfs speciale verbodsborden voor!

Het getal 4 zie je hier niet zoveel. Uitspreken in het maleis klinkt hetzelfde als 'dood'. Daarom telt men hier bij bv. huisnummers, hotelkamers en etagenrs van 1, 2, 3, 3a, 5, 6 enz.. Men kent ook geen 14 of 24 maar 13a en 23a. Kijk maar eens goed op de knoppen van de lift. Op prijskaartjes wordt de 4 wel gewoon gebruikt.

Tot zover voor vandaag. Morgen vertrekken we richting het vakantie-eiland Langkawi om daar de laatste dagen in Maleisië door te brengen.

Aan het werk?

Maandag 16-7

Vandaag starten we met onze week ‘volunteering’. We hebben ons beschikbaar gesteld om te gaan knutselen en sporten op een school voor kinderen met een lichte beperking. We ontbijten weer met de groep vrijwilligers in een lokaal restaurantje, waarna we samen met Ain (de coördinator van The Greenlion) te voet naar ons project vertrekken. In de afgelopen week hoorden we wel wat negatieve berichten over dit project, maar de ervaring leert om eerst zelf te kijken alvorens een oordeel te hebben. Bij aankomst wachten we een kwartiertje tot de ‘School Principal’ tijd heeft om ons te ontvangen. Het blijkt een hartelijke vrouw op leeftijd die ons verzoekt om in te schrijven in het schoolboek. Daarna neemt Ain ons mee voor een rondleiding door de verschillende klassen. Dan blijken al snel 3 verschillen in definities tussen ons en de lokale gemeenschap:

1. De definitie ‘licht’ -->het merendeel van de aanwezige kinderen heeft een matig tot ernstige beperking zoals syndroom van Down en ernstig autisme.

2. De definitie ‘kind’ -->diverse ‘kinderen’ mogen puur op basis van leeftijd al brommer rijden en sommigen zouden bij ons al stemgerechtigd zijn.

3. De definitie ‘beperking’ --> er zitten kinderen die wij zouden kunnen vergelijken met Wieke, het zijn langzame leerlingen, waarschijnlijk door een beperking zoals bv dyslexie (Wieke). Hier in Taiping vallen deze kinderen buiten het reguliere onderwijs en worden op dit soort scholen eigenlijk aan hun lot over gelaten.

Er zitten ook kinderen die in onze ogen wel binnen het verwachtingspatroon vallen, maar alle type kinderen zijn gemengd verspreid over de diverse klassen. Verdeeld in 2 groepjes van 3 helpen we de rest van de ochtend mee in 2 klasjes. Wieke, Dirkje en mijn persoontje komen bij een aardige juf in het klasje. Zij spreek mij regelmatig aan met uitleg en ik heb de indruk dat zij wel weet waar ze het over heeft. Wieke gaat met een licht ‘Down’ meisje van haar leeftijd aan de slag met de door ons meegebrachte kleurplaten en stiften. Dirkje help 2 meiden met rekenen en ik ga de slag met de behoorlijk autistische Hagi van een jaar of 16. Ondanks mijn pogingen krijg ik niet echt contact. Af en toe slaat hij zichzelf in zijn gezicht en beukt hij met zijn hoofd op tafel. De juf spreekt hem hierop aan en hij kalmeert. Na enige tijd help ik zijn buurjongen met het uit blokken bouwen van een hijskraan. Als ik daar een minuut of tien mee bezig ben, grijpt Hagi mij plotseling stevig bij mijn bovenarm, laat mij weer los om vervolgens zijn tanden in dezelfde plek te zetten. Hagi wordt op luide toon door de juf tot de orde geroepen en dat helpt, hij kalmeert. De rest van de ochtend moet hij op een stoel in de hoek zitten. Wieke en Dirkje zijn hevig geschrokken en het lukt hen maar net om de tranen te bedwingen. We blijven de rest van de ochtend toch in de klas, waarna we in de ‘kantine’ lunchen. Daar horen we de ervaringen in het andere klasje. Loek, Fleur en Katja zijn enigszins door de aanwezige lerares aan hun lot overgelaten; zij vond de extra handjes klaarblijkelijk wel handig en kon zich daardoor via haar iPhone volledig werpen op haar sociale contacten. Toen de juf even de aandacht van haar virtuele wereld kon losrukken vroeg ze Fleur en Katja om maar wat ongemakkelijk te gaan tekenen met enkele voor hen veel te zwaar beperkte kinderen. In een van de andere schaarse contactmomenten vraagt ze Katja te gaan knippen met een van de ‘Down’ meisjes. Dat ging redelijk totdat deze meid in een flits veranderde in een kapster en Katja bijna verloste van een aanzienlijke haarlok. Loek treft het nog het beste, in dit klasje zit ook een jongen die ‘langzaam’ leert. Deze jongen vindt een bal wel interessant, dus de klik is daar!

In de middag gaan we naar de ‘Burmese Pool’, een mooi natuurbadje in het riviertje ‘Sungai Larut’, beschut door omringende bomen. Tussen diverse locals brengen we daar een paar rustige uurtjes door. Een perfecte plek ook om de ervaringen van deze ochtend te laten bezinken.

Dit resulteert in het besluit om niet meer terug te gaan naar de school. Naast het gegeven dat wij totaal geen ervaring hebben in de omgang met deze kinderen, zegt ons gevoel (bevestigd door Google) dat het gedrag van met name de autistische kinderen juist komt door het alsmaar blootstellen aan nieuwe prikkels (lees: vrijwilligers). Juist ónze aanwezigheid is voor deze kinderen funest, wij helpen hen het meeste door niet terug te gaan. Dat Katja en ik vanochtend ‘slachtoffer’ waren zou voor ons nog niet zo’n groot probleem zijn geweest als het maar een positief doel had gehad. Maar dat had het juist niet, en we moeten er al helemaal niet aan denken dat het een van onze kinderen was overkomen. Een besluit met een beetje pijn in ons hart, want waarom is er voor deze kinderen niks beters geregeld in dit land? Zeker voor de langzame leerkinderen, die zijn nog het ergste de dupe.

’s Avonds hebben we nog een uitgebreid gesprek met Naz, het lokale hoofd van The Greenlion, waarin we het hierboven geschetste verhaal aandragen. Hij gaat dit zeker oppakken, hopelijk wordt de daad bij het woord gevoegd. Tevens besluiten we om morgen te wisselen naar een ander project. Cleaning, feeding and training in de Zoo. We zijn benieuwd.

Dinsdag 17-7

Dinsdagochtend vertrekken we naar de Zoo/dierentuin, waar ook een vrijwilligersproject loopt. Hier werkt tevens de in ons hotel verblijvende club Spaanse jeugd van een jaar of 17, ze zijn met een man of 15. Erg leuk, vanmorgen krijgen we een rondleiding en kids mogen de giraffen voeren.

Wat we precies kunnen gaan betekenen wordt ons nog niet duidelijk, maar goed, dat zien we woensdagochtend dan wel weer. Als we ons tegen 12-ven naar de picknickbanken bij de ingang begeven, blijkt bij aankomst dat de opgroeiende Spanjaarden de 6 ‘extra’ klaarstaande bakjes met lunch inmiddels al verslonden hebben, oeps….. Ain neemt ons mee naar het restaurant, waar we alsnog genieten van een middagmaal.

Die middag gaan we zwemmen bij het Novotel, dat ligt om de hoek bij ons hotel. Enige dagen geleden hebben de meiden gevraagd of we daar tegen betaling gebruik mochten maken van het zwembad. Dat was helaas niet mogelijk. Wat echter wel mogelijk is, is via de lift van de aangrenzende shoppingmall het parkeerdek op etage 6 bezoeken, dit over te steken en via de daar weer aanwezige lift naar etage 7 te gaan. Hier bevindt zich de swimming pool van het Novotel. Die middag genieten we van de uitstekende faciliteiten aldaar, zonder dat ook maar iemand ons een strobreed in de weg legt. Trouwens, we zien de hele middag ook niemand. Op Fleur (niet te verwarren met ‘onze’ Fleur) na, een mede-vrijwilligster van wie we deze truc hebben geleerd.

Woensdag 18-7

Vanochtend gaan we aan de slag in de zoo. Na een tijdje wat gelummeld te hebben, krijgen we een paar palmboomtakken van een meter of 2. Deze kunnen we gebruiken als bezem om de straat en wandelpaden schoon te vegen. Aansluitend mogen de kinderen helpen met voeren van de dieren, o.a. nijlpaarden en diverse soorten apen. Na de lunch (wij zijn vandaag eerder dan de Spanjaarden en na overleg besluiten we de 15 overige lunchpakketjes toch maar niet met z’n 6-sen te nuttigen) gaan we met Ain terug de zoo in. Samen met haar verpakken we noten en rozijnen stevig in bladeren. Deze zijn voor de Orang-Oetangs en Chimpansees. Als deze echter de pakketjes als volleerde baseballers vangen, blijken ze vaker met dit bijltje te hebben gehakt. Het lijkt net pakjesavond; het uitpakken gaat vele malen sneller dan het inpakken! We gaan ook nog even naar een kooi waar een Orang-Oetang-moeder met jong zit. Als ook zij een pakketje krijgt laat ze het jong even alleen. Deze 6 maanden oude telg klimt meteen in de afrastering en blijft tot grote vreugde van onze telgen op aai-hoogte hangen.

Na een uurtje begeven we ons richting uitgang. We hebben ons prima vermaakt, maar samen met de Spaanse kinderen is de groep veel te groot en wij krijgen niet het gevoel dat we hier iets bijdragen in positieve zin. De ‘keepers’ die ons zouden moeten aansturen en begeleiden wekken eerder de indruk dat we in de weg lopen. Daarom besluiten we woensdagmiddag dat we bij gebrek aan andere mogelijkheden donderdag en vrijdag geen vrijwilligerswerk meer gaan verrichten. We lichten Ain en Naz in en Ain geeft zelf aan dat ook zij moeite heeft met het begeleiden van zo’n grote groep; de puberende Spanjaarden hebben (begrijpelijk) toch wel veel aandacht nodig. Op zich heel jammer omdat we nu zelf eigenlijk geen ‘voldaan’ gevoel over houden, maar om nog 2 dagen zo in te vullen zien we niet zitten. We gaan deze dagen dan liever zelf uitstapjes plannen hier in de omgeving. De rest van de middag zorgen we er weer voor dat de poolfaciliteit van ons buurhotel niet compleet voor niets is aangelegd; we zijn vanmiddag weer de enige gasten.....

Jungle en hooglanden

Donderdag 12-7

Waar we de eerste drie dagen in Taiping hebben deelgenomen aan het cultuurprogramma van de lokale organisatie Greenlion, trekken we de komende vier dagen ons eigen plan. We hebben een auto met chauffeur gehuurd. Na het ontbijt met roti’s (soort pannenkoekjes) vertrekken we met chauffeur John richting National Park ‘Taman Negara’, het regenwoud. Het is een lange autorit van ruim 6 uur, eerst 2 uur terug naar KL, en dan via Ternerloh naar eindbestemming Kuala Tahan. Vooral voorbij KL krijgen we we Lingo flashback; het is groen!-GROEN! wat de klok slaat. Alleen maar bossen van loof- en palmbomen, af en toe onderbroken door wat hutjes, een kampung (dorp) of een tankstation. Rond lunchtijd stoppen we bij een laatstgenoemde om de tank te vullen (omgerekend € 0,47 voor 1 liter benzine, jammer dat er geen jerrycans als handbagage mee mogen). Naast de pomp ligt een KFC en we besluiten elke vorm van escalatie onder het jeugdige deel van ons gezelschap te vermijden door onze lunch aldaar te gaan nuttigen. Dit leidt tot een aan extase grenzende vreugdeuitbarsting bij met name Loek en Wieke. Na de constatering dat het hier normaal is om kip met bot op een burger te serveren hervatten we de reis. De laatste 1,5 uur van de autorit wordt de bebossing met de kilometer dichter en de bebouwing nóg schaarser. Rond half 5 arriveren we op onze eindbestemming Kuala Tahan, waar we de komende 2 nachten slapen. We zijn aangenaam verrast, wauw wat is het hier fantastisch mooi! Zoals je de jungle kent van TV of uit een boek. Nadat we onze bagage hebben gedropt in ‘River View Lodge’ gaan we voor 1 ringit pp (€0,23) met de boot naar de overkant van de rivier waar de ingang van het national park is. Aan die kant van de rivier bevindt zich bij de ingang een centerparks-achtig complex tussen de bomen. Op het terrasje in het ‘centrum’ nuttigen we een drankje. Dat wil zeggen, we bestéllen een drankje. Het nuttigen laat, ondanks dat we een van de weinigen op het terras zijn, nog even op zich wachten. Dat kan pas na twee keer vragen of we misschien kunnen helpen met het oogsten van de hop voor het biertje. Uiteindelijk krijgen we, zij het in etappes, onze verfrissend drankjes. Na een paar aapjes hoog in de boom te hebben gespot, nemen we de boot terug. Op een van de drijvende restaurantjes op de rivier eten we heerlijke sateh van de BBQ met pindasaus. En waar we voor ons 6-sen aan de overkant 90 ringets voor 6 drankjes betaalden, zijn we hier voor een maaltijd incl. drankje 63 ringets ‘lichter’ (€19,35 om €13,55). Met een volle buik gaan we richting de door de airco voorgekoelde kamer om de avond volgens langzaam opkomende traditie af te sluiten met een paar potjes rikken.

Vrijdag 13-7

Na een heerlijke nachtrust in een toch weer ‘nieuw’ bed, meldt Loek dat hij er inmiddels wel aan gewend is geraakt om met zwevende voeten te slapen. Ik (de padre van dit gezelschap) ben inmiddels niet meer de grootste van het stel. Na een drijvend ontbijt voor opnieuw absurd weinig maken we met een gids een wandeling door de jungle. (Wieke; Als je rookt in de jungle krijg je een 2 jaar lange gevangenis straf of een heeeeele hoge bekeuring!).De gids vertelt onderweg interessante dingen over het park en de flora in de Taman Negara. Taman Negara is 4.343 km2 groot en is het oudste regenwoud ter wereld, nog ouder dan de Amazone in Latijns-Amerika. Het regenwoud heeft nooit te maken gehad met de gevolgen van de ijstijd. Het gebied is in 1938 tot nationaal park verklaard, en is sindsdien het grootste nationale park van Maleisie. Hij laat ons bladeren zien die als EHBO bij kleinere wondjes dienen, waarmee je kunt schuren, die ‘zeep’ worden als je ze maalt en die eetbaar zijn. En over het eten, sommige vruchten zien er heerlijk uit maar zijn giftig. Eet daarom alleen wat de apen ook eten! Dan gaan we naar de capony walk, een lange loopbrug die op zo'n 45 meter hoogte hangt tussen de bomen. Deze canopy is met zijn ruim 500 meter één van de langste canopy's ter wereld, super gaaf! Terug in Kuala Tahan genieten we in een volgend drijvend etablissement (er drijven er een stuk of 12) van de lunch. In de middag hebben we afgesproken een ‘rapid shooting’ boottocht te maken en een Orang Osli dorp te bezoeken. In dit dorp wonen de oorspronkelijk bewoners (aboriginals) van het jungle gebied.Alhoewel het in onze ogen een erg commercieel gebeuren is, is het wel leuk om te zien hoe zij wonen/leven. We krijgen uitleg over hun jacht met blaaspijpen, hoe deze worden gemaakt en zien een demo vuur maken. Daarna is het de beurt aan ons om te ‘blazen’. En geloof het of niet, wij hebben 2 geboren ‘abo’s’ in ons midden; zowel Luke als Kate wisten op een afstand van zo’n 10 meter een slechts 20cm grote vogelknuffel te doorboren! Wat wel treurig was, is de plastics troep die overal rondslingert (niet alleen hier, maar overal waar we komen). Echt doodzonde! Dan gaan we met de boot weer stroomafwaarts terug. Erg leuk en verfrissend! Bij elk van de 7 rapids (stroomversnellingen) doen de stuurman (achterin) en de gids (voorin) er alles aan om zoveel mogelijk water over on heen te krijgen. We zijn lekker doorweekt als we na zo’n 2 uurtjes terugkomen in Kuala Tahan. Na een douche is floating resto nr 4 aan de beurt voor een smaaktest.

Zaterdag 14-7

We besluiten het smaakonderzoek te staken en te gaan ontbijten bij het restaurantje waar we de 1e avond zaten. Nou ja, restaurantje is een groot woord. Het zijn op oliedrums drijvende houten plateaus met een golfplaten dak. De inventaris bestaat uit gammele tafels met plastic kuipstoeltjes of krukjes. Één hoek is afgetimmerd, hier bevindt zich de plek waar al het culinaire wordt bereid. Het oogt verre van proper, maar toch vangt vriend Rob de Geus hier bot; er staat geen koelkast dus geen smerige deurrubbertjes en alles is dagvers dus coderen is overbodig. Koelen doet men met in 25kg zakken aangevoerde ijsblokjes. Dit is een serieuze business in Maleisië. Dan nemen we afscheid van de jungle, het was hier fantastisch! John pikt ons om 10:30 uur op bij de lodge en we vervolgen onze reis naar de Cameron Highlands. De rit hiernaartoe duurt ongeveer 4 uur.Rond 13:00 uur gaan we rondkijken of we ergens een afdak met gekleurde kuipstoeltjes kunnen ontdekken. Al snel hebben we beet. We kunnen kiezen uit een buffet en laden onze bordes vol met veelal spicy maar verrassend lekker voedsel. Bij het afrekenen wordt de eerder in mij opgekomen vraag ‘kan het goedkoper?’ positief beantwoord. Omgerekend eten we voor €0,95 per persoon. We hervatten de rit en komen ondertussen steeds meer in de bewoonde wereld terecht. We zien steeds meer kraampjes langs de weg waar veelal fruit (en dan met name veel stinkfruit (durian), die zijn naam eer alle eer aan doet) wordt verkocht. We hebben de durian natuurlijk ook geproefd, met de neus dicht ;) , wij vonden hem niet heel bijzonder smaken. Maar ook het mangosteen-fruit, wat wel lekker is. We hadden in KL op de markt al geleerd hoe deze te eten.Om 15:30 uur arriveren we in Tahan Rata / Cameron Highlands. Al snel is het hotel (voor 1 nacht) gevonden en wordt het dorpje verkend. Door de hoge ligging (1.600 meter) is het er koeler (zo'n 20/25 C) dan in de rest van Maleisie. De hooglandvlakte is vernoemd naar William Cameron, een Britse expeditieleider. Hij ontdekte de locatie tijdens een expeditie in 1885. Vanaf dat moment groeide Cameron Highlands uit tot een populaire bestemming onder de Britse kolonisten. Door het perfecte klimaat kon men er goed thee verbouwen, en de Cameron Highlands groeide al gauw uit tot het theegebied van Maleisië. De lokale bevolking komt er graag om de hitte te ontvluchten. ‘s Avonds eten we bij restaurant Jasmine, waar we een rood/wit/blauwe vlag zien hangen. Even geen rijst, mie of mihoen en we kunnen zelfs gewoon in het Nederlands bestellen! Het koelt het lekker af en moeten we zelfs een vest aandoen. Terug in het appartement twijfelen de mannen even of er nog naar de troostfinale moet worden gekeken, maar om logistieke redenen (de meiden slapen op matrassen in de TV-kamer) wordt hiervan afgezien; we lezen het morgen wel.

Zondag 15-7

Met de wetenschap dat België wederom Engeland heeft verslagen, zoeken we een plek om te ontbijten. Met handen en voeten bestellen we en na een verrassend accurate levering van spijs en drank, gevolgd door een smakelijke verorberend, worden we door de inmiddels gearriveerde John richting theeplantages en theefabriek gereden. Ontzettend mooie uitzichten over de uitgestrekte theeplantages, super! Bij de fabriek kun je het hele proces zien; hoe van de bladeren uiteindelijk thee wordt gemaakt, wel interessant. Na dit bezoek gaan we op zoek naar een (volgens de informatie van een site) uitkijkpunt.Maar als na 45 minuten rijden de weg steeds smaller/steiler wordt en verandert in een zandpad (lijkt wel het tv programma ‘de gevaarlijkste wegen van de wereld’ met dito halsbrekende toeren om tegenliggers te passeren) besluiten we het te laten voor wat het is en richting Taiping te gaan rijden, een rit van 2,5 uur. Onderweg in de Cameron Highlands zien we ook veel strawberry-farms, voor de Maleisiërs heel bijzonder, maar wij vonden niet te moeite waard om te stoppen. We gaan op vakantie geen jeugdtrauma’s aan eeuwig durende pluksessies oprakelen. We arriveren uiteindelijk om 15:30 uur weer ‘thuis’ bij het Panorama hotel en hebben dan zo’n 900 kilometer afgelegd. In de namiddag gaan we op zoek naar een TV waar de finale zal worden uitgezonden. We vinden club ‘Mansion V’ waar we ‘s avonds vanaf 23:00, omringt door Chinezen die voorzien zijn van ratels, fluitjes, petjes en geschminkte wangen en geen idee hebben waar ze eigenlijk naar zitten te kijken, tot onze grote spijt zien dat het mooi voetbal verliest. De dames wacht het overigens niet af en vertrekken in de rust al naar bed. Luke en Jerry volgen meteen na het eindsignaal. Vanaf morgen gaan we aan de slag, we zijn benieuwd!

De eerste dagen in Maleisië.....

Afgelopen vrijdagochtend 6-7 om 6:30 uur zijn we geland op Kuala Lumpur AirPort. Na een overstap op Londen Heathrow is de vlucht met Malaysia airlines goed verlopen, alhoewel niet iedereen van ons heeft kunnen slapen in het vliegtuig, is de reistijd toch meegevallen.

De eerste dag (vrijdag) hadden we nodig om uit te rusten en enkele boodschappen te doen, o.a. kopen van een lokale pre-paid kaart en 's avonds weer op tijd naar bed in ons appartement vlakbij KL Sentral. (Centraal station van Kuala Lumpur)

Zaterdagochtend gaan we na het ontbijt met de metro richting centrum van de stad. De Petronas towers moeten natuurlijk worden bekeken! Kuala Lumpuris de hoofdstad vanMaleisië. De stad heeft bijna 1,8 miljoen inwoners en er is een grote diversiteit aan bebouwing; van oude koloniale bebouwing, Chinatown en Little India tot de moderne en vooral heel veel hoge gebouwen.

Na een lunch in China Town gaan we eind van de middag op zoek naar MikeBikes. We hebben daar afgesproken voor een fietstocht (met een Nederlandse oranje omafiets) van 15 km door de stad. Dat was super! We fietsten langs vele toeristische attracties en onderweg genieten we van een Maleisisch diner. Ook zijn we in de kleurrijke hindoeïstische sri maha mariamman tempel getuige van een bruiloft, heel bijzonder.

Zondagochtend 11:00 uur worden we verwacht op KL Sentral voor onze reis richting Taiping. Na een busreis van zo’n 4 uur richting het noorden komen we aan in Taiping. Het Panorama hotel is de komende dagen ons verblijf.

Maandagochtend (9-7) na het ontbijt kregen we een rondleiding door Taiping, samen met 4 Chinezen en 1 meisje uit St. Michielsgestel (maaskantje), dus gezellig op z’n brabants. Het is hier een stuk minder westers dan in KL en we zien veel over de Briste koloniale invloeden hier.

Gisteren (dinsdag) gingen we met de bus naar Kuala Kangsar. Hier woont de sultan van Perak (provincie). Veel rijkdom hier, mooi paleis en een erg mooi sprookjesachtige moskee (zie foto).

Vandaag weer met de bus op stap, naar de stad Ipoh. Ipoh is niet de grootste stad van Maleisië maar wel één van de mooiste. Ipoh staat vol met koloniale Britse gebouwen en oude herenhuizen. De stad doet dan ook minder Aziatisch aan. Ipoh was ooit één van de rijkste steden in heel Zuid-Oost Azië. Mooie rondleiding met gids door de stad en een saai museumbezoek (door een vrouw die snel, slecht onverstaanbaar Engels sprak).

Morgenvroeg vertrekken we voor een kleine rondreis (4 dagen) met huurauto + chauffeur naar Taman Negara (jungle) en Cameron Highlands (theeplantages). Hierover dus later meer......

Maleisië reis

Opnieuw welkom op onze reisblog!Nog een paar dagen dan is het zover.......we gaan weer een mooie reis maken.

Donderdag 5-7 vertrekken wij met ons 6-en voor 3 weken naar Maleisië.

Het wordt een combinatie(rond)reis van excursies, vrijwilligerswerk en zand/zee/strand

De eerste 2 dagen zullen we verblijven in Kuala Lumpur. Zondag gaan we met de trein richting noorden, naar de stad Taiping. De eerste week doen we van hieruit een aantal excursies en maken een kleine rondreis. De tweede week zullen we in Taiping vrijwilligerswerk (sport-spel / knutselen) gaan doen op een school voor kinderen met een beperking. De laatste week verblijven we op Langkawi. Dit is een tropisch eiland, waar we lekker gaan relaxen

We zullen op deze blog regelmatig berichten en/of foto's plaatsen zodat, als je leuk vindt, ons kunt volgen.

Tot snel!

Groetjes Wieke, Loek, Dirkje, Fleur, Ger en Katja

Sponsorgeld 1

Hallo allemaal,

Inmiddels zijn we alweer een tijd terug, maar nog dagelijks gaan de gedachten terug naar Tanzania. En dat wordt natuurlijk versterkt doordat Fleur nog daar is. Zij heeft het daar prima naar d’r zin. Eerst heeft ze enkele weken geholpen op een kleinschalige kinderopvang, gevolgd door een week vakantie op Zanzibar. Nu zit ze al 2 weken op ‘Good Hope’, een weeshuis en school (www.goodhopeorphanage.org). Nog 2 weken te gaan en dan komt ze weer naar Nederland. Inmiddels is helft van het budget van € 700 wat door jullie allen is gesponserd, besteed. We hebben in Nederland voor € 300 sportspullen aangeschaft:

- 100 pionnen-hoedjes

- 48 trainingshesjes

- 4 goede voetballen

- Sporttas

De spullen zijn door de moeder van Annemijn (mede-vrijwilligster bij Fleur) meegenomen. Zij ging in de herfstvakantie een week naar Arusha. Fleur gaat in de loop van volgende week de spullen afleveren bij de Future Stars Academy (www.futurestarsacademy.org). Foto's volgen.

De overige € 400 hebben we bij Fleur in beheer gegeven. Zij heeft zelf in haar vriendenkring € 160 opgehaald. Fleur zit samen met een andere Nederlandse vrijwilligster op haar huidige project, Lisan. Ook zij heeft ‘sponsorgeld’ meegenomen en ze hebben besloten het bij elkaar te gooien en hebben nu samen ruim € 1.000 te besteden. De eerste € 270 zijn afgelopen vrijdag 28 oktober uitgegeven. Samen met de Ally (contactpersoon) van Good Hope zijn ze naar het centrum van Arusha gereden. Daar hebben ze de volgende producten gekocht:

- 16 klamboes (8 roze voor de meisjes en 8 blauwe voor de jongens)

- 14 hoeslakens (7 roze voor de meisjes en 7 blauwe voor de jongens)

- 17 grote handdoeken (voor ieder kind een)

- 5 grote dozen met zeep (deze gebruiken ze voor afwas en kleren mee te wassen)

- 1 grote doos douchezeep

- 12 verpakkingen met sponzen

- 15kg wasmiddel

- 12 grote potten vaseline (dit gebruiken ze als body lotion, ze hebben een hele droge huid)

- Voor ieder kind een nieuwe tandenborstel

- 15 tandpasta’s

- 12 doosjes schoenpoets

- 4 watermeloenen

- Grote tas vol met bananen

- 2 grote tassen vol met sinaasappels

De meeste dingen hebben ze gekocht in kleine winkeltjes en het fruit op een grote markt. Voor de rest van het geld is ook al een doel gevonden. Ally heeft de meiden laten zien dat Good Hope een nieuw klasgebouw aan het bouwen is. Voor dit klasgebouw hebben ze nog ramen en deuren nodig, en hij vroeg aan hen of ze (als ze nog geld over hadden) de school hierbij wilden helpen. De meiden vinden dit een geweldig plan want hier heeft niet alleen het weeshuis wat aan, maar de hele school! Maar hierover later meer………

Laatste dag in Tanzania

Zaterdag 3-9 & Zondag 4-9

En dan is voor vijf van onsalweer de dag van afreizen aangebroken, Fleur blijft immers nog 10 weken en komt 12 november pas naar huis. Overigens houdt ze van haar verblijf ook een blog bij. Als je het leuk vindt, kijk dan maar eens voor verhalen en video's op fleurjoosten.reismee.nl. Maar goed, de laatste dag voor ons dus. Omdat we pas om 17:00 uur vertrekken naar Kilimanjaro Airport, hebben we nog tijd om iets te ondernemen. Eerder deze week zagen we enkele koffieplantages en het idee kwam om er een te bezoeken. Een plan wat bij de koters tot louter afwijzende reacties leidt, dus gaan va & moeke vanmorgen alleen op pad. Hoewel alleen, huisgenoten Atsje en Eline gaan ook mee. Om 8:30 uur vertrekken we met (hoe kan het ook anders) Adam en rijden zo'n 25 km naar het oosten. Na pak 'm beet 20 minuten verlaten we de hoofdweg en rijden nog een tiental minuten bergop. Deze keer geheel in strijd met eerdere ervaringen nu eens géén zandweg. Onderweg treffen we een boer die de maïs binnen haalt, geen Fendt of John Deere (voor de geïnteresseerden, de zeer spaarzame keer dat we een traktor zien is het een Massey Ferguson) maar gewoon een Yamaha. Zo kan’t dus ook.

Aangekomen op de plaats van bestemming aan de voet van de Mount Meru zet Adam ons af en ontmoeten we de gids van vanochtend. Voordat we een bezoek brengen aan een lokale biologische en Fair Trade koffie boerderij, laat de gids ons het dorp Nkoaranga Village zien en vertelt hij over de geschiedenis. Tijdens de wandeling bezoeken we een koffieboer die tevens aan het hoofd staat van een soort van coöperatie. Hierin hebben zich een aantal boeren verenigd om gezamenlijk betere condities te bedingen. Zij verkopen hun bonen aan de kleinschalige koffiebranderij Kahawa (is Swahili voor ’koffie’), die hun product verkopen volgens het Fare Trade principe.

De boer vertelt ons over het ontstaan van de koffieteelt in Tanzania. Mount Meru is een slapende vulkaan, waardoor de grond zeer vruchtbaar en perfect is voor koffieteelt. De koffieplant is oorspronkelijk in Tanzania geïntroduceerd door de Ethiopiërs. Naarmate de teelt lucratiever werd, trok het Zuid-Amerikanen aan die stukken grond kochten en hun eigen rassen gingen verbouwen. Kruising van de beide rassen leidde tot een plant die extreem vatbaar werd voor ziektes, waardoor de productie drastisch achteruit liep. In eerste instantie werd de bron (insecten) aangepakt door het spuiten van chemicaliën. Gelukkig komt het besef dat dit een slechte oplossing is en steeds meer boeren gaan nu de oorzaak op biologische wijze te lijf. We bezoeken de velden waar de bonen groeien en krijgen uitleg over de verwerking van de oogst tot boon. Hij laat ons het hele proces zien, van het verwijderen van de peul t/m het sorteren, drogen en klaarmaken voor verkoop. Als laatste mag natuurlijk niet ontbreken een bezoek aan de souvenirstand van zijn vrouw. We bedanken hem hartelijk en lopen via het dorp naar de koffiebranderij. Hier krijgen we uitgelegd hoe de rauwe boon wordt verwerkt tot koffie. Het is interessant om te zien, maar wel uiterst kleinschalig, de ‘fabriek’ past bij ons in de keuken.

Om 13:00 uur zijn we terug in Arusha. In de tussentijd heeft Wieke bij de plaatselijke kapsalon vlechtjes laten aanmeten.

Na de lunch worden de koffers gepakt en treffen we Emma. We hebben haar gevraagd om nog even langs te komen. Dit heeft te maken met het eerder gemelde tweede project dat we eventueel willen steunen. Emma werkt samen met Mama Mckrine om op diverse fronten hulp te kunnen bieden. Denk hierbij aan het stimuleren van onderwijs, het verstrekken van micro-kredieten, het helpen van gevluchte Masai meisjes (deze worden nog veelvuldig op zeer jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan een veel oudere man, die vaak al meerdere vrouwen heeft), steunen van alleenstaande moeders, opvang van weeskinderen. Al deze activiteiten zijn kleinschalig en Emma & Mama zijn daardoor nauw betrokken. Op advies van Emma reserveren we ook een gedeelte van het geld voor Fleur, zij gaat in de laatste weken van haar verblijf op weeshuis/school ‘Good Hope’werken. Daar is ook geld nodig en voor Fleur is het een prima ervaring om daarin te worden betrokken. Kortom, het geld gaat in de lopende weken zijn bestemming krijgen. We zullen via dit blog nog verslag doen over het hoe en wanneer.
Dan nadert de klok 17:00 uur, zijn de koffers (3 grote, 3 kleine en wat rugzakken, zelfs Emma kijkt verrast naar het geringe aantal) in de jeep geladen en wordt het tijd om afscheid te nemen van Fleur. Na de stevige knuffels en het verdringen van wat tranen stappen we in voor ons laatste ritje met Adam. Tijdens de rit van een uurtje naar de luchthaven hebben we eindelijk onze laatste ‘must see’; de Kilimajaro! Met 5.895 meter is dit de hoogste berg van Afrika. De top is bedekt met gletsjers en ijsvelden. Omdat binnen een straal van 45 kilometer rond de Kilimanjaro hoogteverschillen tot 4500 meter worden gemeten, is de Kilimanjaro tevens de hoogste vrijstaande berg ter wereld. We zien hem door de bewolking, wat een machtig mooi plaatje oplevert. Aangekomen bij de luchthaven nemen we voor het laatst afscheid van Adam. We checken in, moeten wéér formulieren invullen, krijgen nog meer stempels in ons paspoort, weer foto’s maken en vingers scannen en als klap op de vuurpijl niet één maar twee keer door een veiligheidscontrole. In eerste instantie denken we dat we er wellicht voor Tanzaniaanse begrippen crimineel uit zien, maar als we om ons heen kijken blijkt dat iedereen aan deze procedure wordt onderworpen. Gerustgesteld kunnen we gaan boarden in de KLM Boeing 777-200 met de vertrouwd klinkende naam ‘The Flying Dutchman'. We vertrekken een kwartier voor de geplande tijd en na een snelle tussenstop in Dar Es Salaam (zijn we daar ook geweest ;)) landen we zondagochtend 6:50 uur lokale tijd op Schiphol. Als we eenmaal bij bagageband 11 staan te wachten, zijn we verbaasd over het geringe aantal medepassagiers. Van de ruim 300 medepassagiers staan er maar een handvol aan de band. De rest is klaarblijkelijk allemaal door naar aansluitende vluchten. Het heeft zeker invloed op de bagageafhandeling, we wachten ruim een uur op de koffers! Maar uiteindelijk hebben we ze binnen en gaan we richting Starbucks voor een koffie en een broodje. Daar vallen ons twee dingen op; de kosten zijn €50 (in Arusha zou je omgerekend nog geen €10 kwijt zijn) en de koffie smaakt goed, ondanks dat we gisteren op de koffieplantage gehoord hebben dat de 2e keus bonen onder andere aan juist deze keten worden verkocht. Om iets over negen springen we in de trein en na ruim twee uur leggen we de laatste meters te voet af. De omgekeerde wandeling van drie weken geleden en met één deelneemster minder……

Met de opmerking dat we na drie compleet mug-loze weken (je vraagt je af waar die malariapillen, 50% Deet en klamboes eigenlijk voor nodig waren) de afgelopen nacht ons ons eigen vertrouwde bed weer wat bulten rijker zijn geworden, sluiten we voor wat betreft de reisverhalen dit blog af. Oh ja, muggen, dit brengt ons nog bij een leuk detail. Beide mannen in ons gezelschap hadden voorafgaand aan deze reis bij modeketen Vögele hun slag geslagen inzake bedekkende kleding. Er werden dunne, lange broeken (door de meiden betiteld als ‘Freek Vonk broeken’) en sporthemden met lange mouwen aangekocht. Omdat het vermoeden rijst dat deze kledingstukken bij terugkomst linea recta in de Zak van Max gaan belanden, geven we ze bij ons afscheid aan Emma. Zij heeft wel een geschikte familie in gedachte die ze hiermee heel erg blij kan maken. En meteen als we op Schiphol de vliegtuigstand deactiveeren en onze eigen simkaarten plaatsen, komt het bewijs al via de app binnen.

Bij deze willen wij jullie hartelijk bedanken voor de vele reacties. Hopelijk vonden jullie het leuk om ons te volgen en misschien hebben de verhalen iemand kunnen inspireren om ook ooit eens dit fantastische land met geweldige mensen te bezoeken.

De reis was voor ons onvergetelijk!