De laatste dagen in Taiping

Donderdag 19-7

Naar deze ochtend werd gisterenavond al met groot genoegen uitgekeken; voor het eerst deze vakantie géén wekker! We gaan immers noodgedwongen niet meer aan het werk. Wij als 'oudjes' zijn natuurlijk toch al op tijd wakker en gaan online op zoek naar de beste manier om George Town op het eiland Penang te bereiken. Omdat we tijd hebben besluiten we onder het motto 'nu we er toch zijn' deze stad morgen te gaan bezoeken. Als de kroost heerlijk heeft uitgeslapen, gaan we op zoek naar een plek om te lunchen, er is ruime keuze in de buurt van ons hotel. s 'Middags wederom heerlijk gezwommen bij de buren :).


Vrijdag 20-7

De reis naar George Town bestaat uit wat etappes, maar dit blijkt kinderlijk eenvoudig. Het OV is verbazingwekkend accuraat. We nemen de trein van 9:07, van Taiping naar Bukit Mertajam, een rit van een uurtje. Hier stappen we voor de laatste paar km over op de trein naar Butterworth, die op het tegenoverliggende perron al staat te wachten. Eenmaal in Butterworth lopen we in polonaise met een grote schare medereizigers richting de gratis bus die ons naar de Ferry brengt. Na betaling van een godsvermogen voor 6 Ferry tickets met een totaalbedrag van € 1,55 brengt een niet geheel modern ogende boot ons in 20 minuten naar George Town. Hier aangekomen slenteren we lekker door de stad, op zoek naar een verfrissing; het is inmiddels heet! Als we op een beschut terras hebben genoten van een drankje, blijkt het bewolkt te zijn geworden. Dit houdt de rest van de dag aan en er valt af en toe wat heerlijk verkoelende regen. Het blijkt perfect weer voor ons bezoek. Ook hier zien we, net als op veel plekken in Maleisië, de Britse koloniale invloeden terug in de gebouwen. Maar ook Chinese invloeden, want de vele Chinezen vielen ons vanaf aankomst meteen op. George Town is bekend vanwege de street art. Na een heerlijke lunch gaan we al wandelend door de stad hiernaar op zoek. En met behulp van een speciale 'street art' wandelkaart hebben er ook vele gevonden (zie foto’s). Rond 17:30 uur nemen we de ferry terug (we hebben het geld al in de aanslag als het eerder betaalde godsvermogen voor een retour blijkt te zijn) om er zeker van te zijn vervolgens de trein van 19:00 uur in Butterworth te kunnen nemen. Deze rijdt namelijk door naar Taiping. Wel zo fijn, Butterworth is het beginpunt van de route en we bemachtigen zitplaatsen. En omdat we dus niet over hoeven te stappen, kunnen onze vermoeide benen gedurende de ruim een uur durende treinrit lekker bijkomen.


Zaterdag 21-7

Op het moment van tikken van dit hoofdstuk, is het 16:00 uur. Thuis in Nederland is het tijd voor koffie 'met un kukske', onze gedachten gaan echter langzaam richting diner (wij zijn immers al 6 uur verder onderweg met de zaterdag). Ik lig heerlijk languit in de schaduw op een ligbedje aan de inmiddels vertrouwd aandoende pool bij onze buren.

Wieke heeft geen ligbedje nodig, bij aankomst plonst zij meteen het water in om er na tig keer waarschuwen dat we nu écht gaan pas uit te komen. Vandaag zijn er zowaar nog andere badgasten, we overwegen een klacht; hoe kunnen wij zo van onze rust genieten! Vanochtend hebben we met Ain een bezoek gebracht aan Orang Utan Island, een eiland waar diverse orang oetans worden opgevangen en getraind om weer in het wild te kunnen leven. Goed werk van deze stichting, maar de toegangsprijs blijkt achteraf zelfs voor onze begrippen erg hoog. We zien het maar als een verkapte vorm van donatie. Na een kort boottripje lopen we met een gids via een tunnel van hekwerk door verschillende sectoren. Als de relatief korte rondleiding klaar is en de overige vier gasten weer de boot op gaan, blijven wij achter. Ain blijkt hier tot voor kort te hebben gewerkt, en we krijgen nog een privé tour met (hoe kan het ook anders) een voersessie. Altijd leuk!



Weekendbijlage: Wat valt ons zoal op in Maleisië


Niet overal is er iets wat lijkt op een trottoir. De oude huizenrijen hebben daarentegen een zgn. 'five foot way'. De Engelse overheerser gebood iedereen die in de stad een huis bouwde om aan de straatkant een breedte van 5 'feet' (1,524 meter) te overdekken zodat passanten in de schaduw konden passeren. Over de hoogte werd klaarblijkelijk niets gezegd, getuige de af en toe bizarre hoogteverschillen van looppad tussen aangrenzende huizen.

'Komt het niet uit de lengte, dan komt het wel uit de breedte' is het spreekwoord. Dat gaat niet altijd op. De Engelsen belastten de lokale huizenbezitter obv de breedte aan de straatzijde van het eigendom. Hoe lang het pand naar achteren doorliep, maakte niets uit. Het pand op deze foto is slechts 3 ramen breed maar loopt helemaal door tot aan het groene stoplicht in de verte.


Hier zie je een ondubbelzinnige getuige van het Engelse verleden. Of zou Dr. Who op bezoek zijn?



Deze oude waterkraan heeft volgens Raymond (de voor het overige hartelijk om zijn eigen grapjes lachende gids die ons de 1e dag van ons verblijf in Taiping door de stad rondleidde) een luguber verleden. Tijdens WO II maakte de toenmalige Japanse bezetter er een sport van een hierop aangesloten slang in de keel van hen slechtgezinde locals te stoppen en vervolgens de kraan vol open te draaien. De rest laat zich raden. We staan op een plek waar veel Maleisiërs het leven hebben gelaten.


Houd het hoofd koel, luidt het devies in deze warme regio. Loek neemt dit wel heel erg letterlijk. De eerdergenoemde hoogteverschillen op de 'five foot way' zijn niet alleen prominent aanwezig in de voetenregionen, maar zijn ook in de hogere sferen te vinden. Daar kunnen met name de wat langere Europeanen enige last van ondervinden. Zo ook Loek. Daar waar de in overvloed aanwezige airco-motoren veelal hoog genoeg hangen, zijn er her en der wat exemplaren te vinden welke door een monteur zijn geïnstalleerd die op de betreffende werkdag helaas zijn huishoudtrapje was vergeten. Een behoorlijke snee was het gevolg, maar deze is op vakkundige wijze 'gezwaluwstaart' door nurse Kate. En eerlijk is eerlijk, de airco kwam van rechts.

In het verkeer gaat het er opvallend rustig aan toe. Ondanks het feit dat men aan de verkeerde kant van de weg rijdt, zie ik geen probleem om de komende dagen een auto te huren. Ben benieuwd of ik elke keer meteen naar de goede kant van het vehicel zal lopen.

Fruit is een apart verhaal hier. Durian is de lokale favoriet en wordt de 'king fruit' genoemd. Het heeft de grootte van een kokosnoot en heeft een grote strekels. Bijna iedereen eet het en overal langs de weg zie je mensen die dingen verkopen. En dat ruik je dan ook meteen, sjesus wat een sterke geur komt er van dat spul! De een vindt het lekker, de ander vindt het stinken. Ik nijg ietwat naar de laatste groep. Grappig is dat dit fruit vanwege de immens sterke geur uit openbare gelegenheden en hotels wordt geweerd. Men heeft er zelfs speciale verbodsborden voor!


Het getal 4 zie je hier niet zoveel. Uitspreken in het maleis klinkt hetzelfde als 'dood'. Daarom telt men hier bij bv. huisnummers, hotelkamers en etagenrs van 1, 2, 3, 3a, 5, 6 enz.. Men kent ook geen 14 of 24 maar 13a en 23a. Kijk maar eens goed op de knoppen van de lift. Op prijskaartjes wordt de 4 wel gewoon gebruikt.



Tot zover voor vandaag. Morgen vertrekken we richting het vakantie-eiland Langkawi om daar de laatste dagen in Maleisië door te brengen.

Reacties

Reacties

Ron

Bijzondere land dat Maleisië. Leuke verslagen om te lezen.... Relax nog ff lekker samen! Doen wij ook in het tropische Vierlingsbeek.

Joke en Gied

Wat een smeuïg verhaal weer. Heel leuk om jullie zo te volgen. Geniet nog van de laatste dagen.!

Leon

Mooi die met humor omschreven verhalen! Geniet ze nog!!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active