Aan het werk?

Maandag 16-7

Vandaag starten we met onze week ‘volunteering’. We hebben ons beschikbaar gesteld om te gaan knutselen en sporten op een school voor kinderen met een lichte beperking. We ontbijten weer met de groep vrijwilligers in een lokaal restaurantje, waarna we samen met Ain (de coördinator van The Greenlion) te voet naar ons project vertrekken. In de afgelopen week hoorden we wel wat negatieve berichten over dit project, maar de ervaring leert om eerst zelf te kijken alvorens een oordeel te hebben. Bij aankomst wachten we een kwartiertje tot de ‘School Principal’ tijd heeft om ons te ontvangen. Het blijkt een hartelijke vrouw op leeftijd die ons verzoekt om in te schrijven in het schoolboek. Daarna neemt Ain ons mee voor een rondleiding door de verschillende klassen. Dan blijken al snel 3 verschillen in definities tussen ons en de lokale gemeenschap:

  1. De definitie ‘licht’ -->het merendeel van de aanwezige kinderen heeft een matig tot ernstige beperking zoals syndroom van Down en ernstig autisme.

  2. De definitie ‘kind’ -->diverse ‘kinderen’ mogen puur op basis van leeftijd al brommer rijden en sommigen zouden bij ons al stemgerechtigd zijn.

  3. De definitie ‘beperking’ --> er zitten kinderen die wij zouden kunnen vergelijken met Wieke, het zijn langzame leerlingen, waarschijnlijk door een beperking zoals bv dyslexie (Wieke). Hier in Taiping vallen deze kinderen buiten het reguliere onderwijs en worden op dit soort scholen eigenlijk aan hun lot over gelaten.

Er zitten ook kinderen die in onze ogen wel binnen het verwachtingspatroon vallen, maar alle type kinderen zijn gemengd verspreid over de diverse klassen. Verdeeld in 2 groepjes van 3 helpen we de rest van de ochtend mee in 2 klasjes. Wieke, Dirkje en mijn persoontje komen bij een aardige juf in het klasje. Zij spreek mij regelmatig aan met uitleg en ik heb de indruk dat zij wel weet waar ze het over heeft. Wieke gaat met een licht ‘Down’ meisje van haar leeftijd aan de slag met de door ons meegebrachte kleurplaten en stiften. Dirkje help 2 meiden met rekenen en ik ga de slag met de behoorlijk autistische Hagi van een jaar of 16. Ondanks mijn pogingen krijg ik niet echt contact. Af en toe slaat hij zichzelf in zijn gezicht en beukt hij met zijn hoofd op tafel. De juf spreekt hem hierop aan en hij kalmeert. Na enige tijd help ik zijn buurjongen met het uit blokken bouwen van een hijskraan. Als ik daar een minuut of tien mee bezig ben, grijpt Hagi mij plotseling stevig bij mijn bovenarm, laat mij weer los om vervolgens zijn tanden in dezelfde plek te zetten. Hagi wordt op luide toon door de juf tot de orde geroepen en dat helpt, hij kalmeert. De rest van de ochtend moet hij op een stoel in de hoek zitten. Wieke en Dirkje zijn hevig geschrokken en het lukt hen maar net om de tranen te bedwingen. We blijven de rest van de ochtend toch in de klas, waarna we in de ‘kantine’ lunchen. Daar horen we de ervaringen in het andere klasje. Loek, Fleur en Katja zijn enigszins door de aanwezige lerares aan hun lot overgelaten; zij vond de extra handjes klaarblijkelijk wel handig en kon zich daardoor via haar iPhone volledig werpen op haar sociale contacten. Toen de juf even de aandacht van haar virtuele wereld kon losrukken vroeg ze Fleur en Katja om maar wat ongemakkelijk te gaan tekenen met enkele voor hen veel te zwaar beperkte kinderen. In een van de andere schaarse contactmomenten vraagt ze Katja te gaan knippen met een van de ‘Down’ meisjes. Dat ging redelijk totdat deze meid in een flits veranderde in een kapster en Katja bijna verloste van een aanzienlijke haarlok. Loek treft het nog het beste, in dit klasje zit ook een jongen die ‘langzaam’ leert. Deze jongen vindt een bal wel interessant, dus de klik is daar!

In de middag gaan we naar de ‘Burmese Pool’, een mooi natuurbadje in het riviertje ‘Sungai Larut’, beschut door omringende bomen. Tussen diverse locals brengen we daar een paar rustige uurtjes door. Een perfecte plek ook om de ervaringen van deze ochtend te laten bezinken.

Dit resulteert in het besluit om niet meer terug te gaan naar de school. Naast het gegeven dat wij totaal geen ervaring hebben in de omgang met deze kinderen, zegt ons gevoel (bevestigd door Google) dat het gedrag van met name de autistische kinderen juist komt door het alsmaar blootstellen aan nieuwe prikkels (lees: vrijwilligers). Juist ónze aanwezigheid is voor deze kinderen funest, wij helpen hen het meeste door niet terug te gaan. Dat Katja en ik vanochtend ‘slachtoffer’ waren zou voor ons nog niet zo’n groot probleem zijn geweest als het maar een positief doel had gehad. Maar dat had het juist niet, en we moeten er al helemaal niet aan denken dat het een van onze kinderen was overkomen. Een besluit met een beetje pijn in ons hart, want waarom is er voor deze kinderen niks beters geregeld in dit land? Zeker voor de langzame leerkinderen, die zijn nog het ergste de dupe.

’s Avonds hebben we nog een uitgebreid gesprek met Naz, het lokale hoofd van The Greenlion, waarin we het hierboven geschetste verhaal aandragen. Hij gaat dit zeker oppakken, hopelijk wordt de daad bij het woord gevoegd. Tevens besluiten we om morgen te wisselen naar een ander project. Cleaning, feeding and training in de Zoo. We zijn benieuwd.


Dinsdag 17-7

Dinsdagochtend vertrekken we naar de Zoo/dierentuin, waar ook een vrijwilligersproject loopt. Hier werkt tevens de in ons hotel verblijvende club Spaanse jeugd van een jaar of 17, ze zijn met een man of 15. Erg leuk, vanmorgen krijgen we een rondleiding en kids mogen de giraffen voeren.

Wat we precies kunnen gaan betekenen wordt ons nog niet duidelijk, maar goed, dat zien we woensdagochtend dan wel weer. Als we ons tegen 12-ven naar de picknickbanken bij de ingang begeven, blijkt bij aankomst dat de opgroeiende Spanjaarden de 6 ‘extra’ klaarstaande bakjes met lunch inmiddels al verslonden hebben, oeps….. Ain neemt ons mee naar het restaurant, waar we alsnog genieten van een middagmaal.

Die middag gaan we zwemmen bij het Novotel, dat ligt om de hoek bij ons hotel. Enige dagen geleden hebben de meiden gevraagd of we daar tegen betaling gebruik mochten maken van het zwembad. Dat was helaas niet mogelijk. Wat echter wel mogelijk is, is via de lift van de aangrenzende shoppingmall het parkeerdek op etage 6 bezoeken, dit over te steken en via de daar weer aanwezige lift naar etage 7 te gaan. Hier bevindt zich de swimming pool van het Novotel. Die middag genieten we van de uitstekende faciliteiten aldaar, zonder dat ook maar iemand ons een strobreed in de weg legt. Trouwens, we zien de hele middag ook niemand. Op Fleur (niet te verwarren met ‘onze’ Fleur) na, een mede-vrijwilligster van wie we deze truc hebben geleerd.


Woensdag 18-7

Vanochtend gaan we aan de slag in de zoo. Na een tijdje wat gelummeld te hebben, krijgen we een paar palmboomtakken van een meter of 2. Deze kunnen we gebruiken als bezem om de straat en wandelpaden schoon te vegen. Aansluitend mogen de kinderen helpen met voeren van de dieren, o.a. nijlpaarden en diverse soorten apen. Na de lunch (wij zijn vandaag eerder dan de Spanjaarden en na overleg besluiten we de 15 overige lunchpakketjes toch maar niet met z’n 6-sen te nuttigen) gaan we met Ain terug de zoo in. Samen met haar verpakken we noten en rozijnen stevig in bladeren. Deze zijn voor de Orang-Oetangs en Chimpansees. Als deze echter de pakketjes als volleerde baseballers vangen, blijken ze vaker met dit bijltje te hebben gehakt. Het lijkt net pakjesavond; het uitpakken gaat vele malen sneller dan het inpakken! We gaan ook nog even naar een kooi waar een Orang-Oetang-moeder met jong zit. Als ook zij een pakketje krijgt laat ze het jong even alleen. Deze 6 maanden oude telg klimt meteen in de afrastering en blijft tot grote vreugde van onze telgen op aai-hoogte hangen.

Na een uurtje begeven we ons richting uitgang. We hebben ons prima vermaakt, maar samen met de Spaanse kinderen is de groep veel te groot en wij krijgen niet het gevoel dat we hier iets bijdragen in positieve zin. De ‘keepers’ die ons zouden moeten aansturen en begeleiden wekken eerder de indruk dat we in de weg lopen. Daarom besluiten we woensdagmiddag dat we bij gebrek aan andere mogelijkheden donderdag en vrijdag geen vrijwilligerswerk meer gaan verrichten. We lichten Ain en Naz in en Ain geeft zelf aan dat ook zij moeite heeft met het begeleiden van zo’n grote groep; de puberende Spanjaarden hebben (begrijpelijk) toch wel veel aandacht nodig. Op zich heel jammer omdat we nu zelf eigenlijk geen ‘voldaan’ gevoel over houden, maar om nog 2 dagen zo in te vullen zien we niet zitten. We gaan deze dagen dan liever zelf uitstapjes plannen hier in de omgeving. De rest van de middag zorgen we er weer voor dat de poolfaciliteit van ons buurhotel niet compleet voor niets is aangelegd; we zijn vanmiddag weer de enige gasten.....

Reacties

Reacties

Marjon

Wat leuk zo een prive zwembad! :)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active