We zijn inmiddels alweer een week thuis. Door omstandigheden (die in het volgend item nog aan bod gaan komen) is de berichtgeving even gestagneerd. Maar niet getreurd, het komt, evenals de gememoreerde omstandigheid, goed!

Zondag 22-7

Vandaag zeggen we gedag tegen Taiping. We staan op tijd op om met de groep vrijwilligers een laatste keer te gaan ontbijten. Als we om 8 uur in de lobby zijn, is er verder nog niemand. Dit is op zich niet gek, het is al vaker voorgekomen. Maar als er een kwartier later nog niemand is, besluiten we met z'n zessen op zoek te gaan naar rottie's. Ondanks dat een groot deel van de restaurantjes (nog) gesloten is, vinden we aan de overkant van de straat een geschikt plekje. We hebben van hieruit zicht op de lobby van het hotel, deze blijft angstvallig leeg Om 8:40 uur halen we snel onze koffers uit de kamer en leveren de sleutel in. We vliegen vandaag naar het eiland Langkawi. Om ons het op het ruim een uur rijden liggend vliegveld te krijgen, hebben we via de Uber-achtige app MyCab een grote MPV besteld die ons om 8:45 uur moet oppikken. De reservering is een paar dagen geleden gedaan. Als het tijdstip aanbreekt, blijk de status 'confirmed' echter alleen betrekking te hebben o p het klaarzetten van de vraag. De vraag zelf wordt nu pas de ether in geslingerd en na een minuut komt de uitslag; no driver available. We hadden echter al zo'n voorgevoel en voor de zekerheid bij Ain naar taxi's geïnformeerd. Zij had een tweetal 'uncles' met deze professie en appte de telefoonnummers. Met het ontzettend gebrekkig Engels van de diverse chauffeurs tot op heden in het achterhoofd, besluiten we de receptioniste te vragen om de taxi's te bellen. Binnen no time is het geregeld en we wachten voor het hotel op de komst. Als we goed en wel zitten, komt de lieftallige dame naar buiten en deelt ons de kosten per taxi mee. Nog geen 2 minuten later komt ze weer naar buiten met een memoblaadje met daarop de kentekens van beide taxi's, de schat. De taxi's komen en we vertrekken. Katja, Fleur en Wieke treffen een minder spraakzame chauffeur. Dirkje, Loek en ik zijn al snel in een gesprek verwikkeld. Kinderen, school en voetbal passeren de revue. Als we de ruim 20 km lange brug na ar het eiland Penang oversteken (het vliegveld ligt op het eiland waar we vrijdag ook waren), vertelt hij dat de bouw hiervan 4 jaar heeft geduurd. We zijn ruim op tijd op het vliegveld en zitten na te hebben ingecheckt aan de koffie. Daar blijkt dat sommige mensen in Maleisië er een andere jaartelling op nahouden. Een van de weinige keren dat de chauffeur in de andere taxi wat te melden had, was op die bewuste brug; de bouw ervan had wel 2 jaar geduurd! Misschien wilde hij het Maleisische woord 'vier' niet uitspreken (zie de 'weekendbijlage' in het vorige blog), maar dan had hij op z'n minst 3A jaar kunnen zeggen. Als een ploeg geroutineerde kermislui die de botsauto's opbouwen passeren we de veiligheidscontrole. Als we voor de gate staan te wachten, zien we hoe onze koffers letterlijk 1 voor 1 het klaarstaande propellervliegtuigje in worden gesmeten. Als je al breekbaar spul in je ruimbagage doet, zorg dan dat er voldoende kleren omheen zitten! De crew bestaat uit 2 strenge, maar zeer charmante dames. Alle apparaten moeten uit, tafeltjes omhoog, riemen vast! Als we eenmaal op hoogte in de lucht hangen, serveren zij meteen een lekker mangodrankje. Om vervolgens nagenoeg meteen de lege bekers weer op te halen; de piloot zet de landing alweer in. Na een vlucht van 30 minuten landen we veilig op Langkawi en al snel vinden we de chauffeur van Kunang Kunang Heritage die ons volgens afspraak op staat te wachten. Bij aankomst op KKH blijkt als een van de weinige keren dat de werkelijkheid de foto's op booking.com overtreft, wat een klein en geweldig idyllisch plekje! We installeren ons en al snel ligt (want hoe kan het ook anders) Wieke als 1e in het zwembad. Na een heerlijke middag en avond (waarin we Cenang bezoeken, maar hierover later meer) vallen we moe en voldaan in slaap.

Maandag 23-7

Kunang Kunang is een klein vakantie paradijsje. Het bestaat uit louter houten huisjes met rieten daken die van binnen verbazingwekkend lux zijn. De airco doet zijn werk, ventilator op de veranda en prima sanitair. De receptie en restaurant zijn in dezelfde stijl. Alle bouwsels blijken van origine uit de oude wijken van Taiping te komen. Volledig opgeknapt zijn zie hier herbouwd en vormen samen met de beplanting een prachtig plekje. Ook hier zijn de bedden weer van prima kwaliteit. Uitgeslapen verzamelen we ons om te gaan ontbijten. Het aanbod is goed, van westers tot de lokale 'mee' noodles. We besluiten vandaag lekker rustig aan te doen en nestelen ons na het ontbijt aan het zwembad. Dit is een geinige vonst. Op het park ligt een meertje en in dit meertje heeft men, omgeven door een drijvende houten vlonder, met een soort zak een heus chloor bad gecreëerd. Werkelijk geniaal, en het is met 12,5 bij 6 meter nog groot ook. Aan een kant is er een steiger met ligstoelen. Palmbomen en parasols zorgen voor de gewenste schaduw. Mede door in het aangrenzende restaurantje de lunch te nuttigen, houden we het hier behoorlijk lang vol. Tegen de avond wordt er gedoucht en proberen we op advies van de receptionist een nieuw app uit, Grab. Hiermee wordt kinderlijk eenvoudig een 6-seater besteld die voor een habbekrats de 4 km naar het aangrenzende dorp Cenang overbrugt. Hier treffen we een druk strand aan, het wemelt er werkelijk van de bananeboten, paragliders, jetski's en natuurlijk badgasten. We slenteren heerlijk langs de waterkant, waar het wel oppassen geblazen is voor de 4-wheel-drive's die soms wel met 3 aanhangers met jetski's voorbij razen. Op zoek naar een geschikte plek voor een avondmaal, lopen we uiteindelijk via een steegje naar de drukke straat die parallel aan het strand loopt. Klaarblijkelijk gaat het goed met de Maleisische economie, want evenals op alle andere plekken die we bezocht hebben, ligt er overal wel een stuk straat open of wordt een pand ver- of gebouwd. En de werkdagen en -tijden vallen op, het is zondagavond om 20:30 uur en er wordt letterlijk aan de weg getimmerd! We vinden een plek met inmiddels vertrouwd aandoende golfplaten en plastic kuipstoeltjes. Het is hier uitermate toeristisch en dat vertaalt zich in het zeer gevarieerde aanbod in voedsel. We zitten bij een Israëliër dus we doen ons tegoed aan kebab, friet en salade. Heerlijk. Aansluitend 'grabben' we weer een taxi en leggen ons tevreden te ruste.

Dinsdag 24-7

Voor vandaag hebben we een tripje geregeld, we gaan snorkelen en een toertje maken door een mangrove-rivier. Na het prima ontbijt, dat ietwat andere gerechten bevat dan gisteren, worden we om 9:00 uur opgepikt. We vertrekken naar een haventje op een 20 minuten rijden. Hier aangekomen zien we een mierenhoop aan bootjes, allen met een overkapping. We stappen samen met de gids in een van de bootjes, we hebben er een voor ons zelf :). Hij legt uit dat alleen de lokale bevolking vanaf hier mag vertrekken. Een goed initiatief, want juist de kneuterigheid (elke schipper heeft zijn eigen bootje) maakt het zo aantrekkelijk. We vertrekken, en na een werkelijk fantastische vaart met dito uitzicht op de diverse eilandjes (Langkawi is een archipel van 99 eilandjes) houdt de boot stil bij de rotswand van een eilandje. De gids gooit wat crackers in het water en als dikke blauw-glinsterende vliegen op een vers gelegde koeienflater krioelt het in een mum van tijd van de vissen om de boot. De flippers gaan aan en getooid met snorkels laten we ons achterwaarts van de boot vallen. Om ons vervolgens te realiseren dat we de mobieltjes gelukkig uit de broekzak hebben gehaald en in de rugzak hebben gestopt. Het duurt even, maar na enige tijd bespeuren we steeds meer leven onder het wateroppervlakte. Op een gegeven moment zien we werkelijk bijna geen water meer door de hoeveelheid vissen om ons heen, ze zwemmen bijna via de broeksband door de broekspijp weer naar buiten. Als we even boven water kijken zien we meteen waarom; we botsen nagenoeg tegen een andere boot vol met toeristen die ook crackers in het water mikken. Na een uurtje heerlijk onder water rondkijken gaan we terug aan boord. We vertrekken richting de mangrove-rivier. We varen een tijdje door de prachtige omgeving. Onderweg zien we een heel roedel, kudde, troep (of hoe het ook mag heten) apen aan de waterkant en blijven we een tijdje stil liggen om zee-adelaars te zie jagen. Uiteindelijk stoppen we bij een drijvende viskwekerij/restaurant. Hier krijgen we uitleg over diverse soorten vis en mag er zelfs geaaid worden. Dan is het tijd om terug te gaan. Als ware Columbussen die vanuit een roeiboot de eerste schreden op Zuid-Amerikaanse bodem zetten, stappen we vlak bij het haventje op het strand uit de boot. We duiken de schaduw van een restaurantje in en na de lunch blijven we nog een tijdje op het strand. Als de het gekriebel van het zand moe zijn, bellen we onze taxi. Een gezellig pratende jonge dame brengt ons in een dezelfde 20 minuten weer terug naar Kunang-Kunang. Daar wordt nog wat geluierd aan het zwembad en in de avond dineren we heerlijk in het aangrenzend restaurantje om inmiddels traditioneel de avond af te sluiten met een potje rikken.