Dinsdag 30-8

Vandaag staat in het teken van he-le-maal niets, behalve relaxen! We laten de wekker voor wat het is en slapen lekker uit. Tussen het ontbijt en de lunch luieren we heerlijk bij mama Mckrine en na de lunch zitten we de hele middag bij de pool van het Mount Meru. 's Avonds weer 'thuis' luieren en op tijd in bed; de safari heeft er toch wel ietwat ingehakt. Wellicht is het nu het moment om even stil te staan bij het mooie bedrag van € 700 wat we namens vele van jullie te besteden hebben. Ons idee was om niet voorafgaand aan onze trip in Nederland spullen aan te schaffen, maar ter plekke te bekijken wat er nodig is en waar, om vervolgens lokaal in te kopen. Twee vliegen in één klap, je helpt mensen die het nodig hebben alsook de lokale ondernemers. We hebben inmiddels 2 projecten die we willen steunen. Een daarvan is de Future Stars Academy (FSA, www.futurestartsacademy.org).

Zoals in een eerdere blog al gemeld is het op sportgebied zeer slecht gesteld in Tanzania. Vanuit overheden en scholen is er een totaal gebrek aan beleidsplannen of initiatieven om kinderen en jongeren op welke wijze dan ook in aanraking te brengen met sport. FSA is een non-profit organisatie gericht op voetbal die in dit vacuüm duikt. Door middel van training, opleiding en competitie wil men de jeugd motiveren en inspireren om vanuit hun armoede toegewijde burgers met normen en waarden te worden. Ook zijn ze actief met het verzorgen van sportactivitieten op diverse Primary Schools (lagere scholen), waar wij actief aan hebben deelgenomen. Voor projecten en scholing in de Arusha regio (+/- 300.000 inwoners) is vooral behoeft aan materialen. Vol goede moed zijn wij op zoek gegaan naar ballen, pionnen en hesjes. Maar we kwamen van een koude kermis thuis; daar waar voedsel en kleding zeer goedkoop is, zijn nu net deze materialen belachelijk duur. Zelf na afdingen nog ver boven de prijs in Nederland! We hebben met Thomas van FSA afgesproken dat we bij terugkomst in Nederland mailcontact opnemen en samen met hem gaan kijken wat zij het beste kunnen gebruiken. Wij schaffen de spullen aan in Nederland en gaan ze via pendelende vrijwilligers opsturen naar Arusha. Voor wat betreft het 2e project, hier zijn we nog mee bezig dus daarover later meer.....

Woensdag 31-8

Na een prettige en welkome rustdag staat vandaag een bezoek aan de Sapuku waterfalls op het programma. Deze watervallen liggen aan de rand van Arusha stad. We gaan om 10:00 uur met de inmiddels vertrouwde gids Adam op pad. Het is een twee uur durende wandeling, het eerste stuk door de tot onze verbazing uitgestrekte wijk waarbij we kunnen genieten van het prachtige uitzicht over de stad. Het 2e stuk voert ons door een prachtig bos, waar we aardbeien vinden en de koffiebonen aan de struiken hangen. Best een grappig gezicht, de bekende vorm maar dan groen. Het is een pittige wandeling, maar het is goed te doen. Onderweg sluiten twee opgeschoten locals aan, die gezellig kletsen. Vanzelfsprekend zijn ze uit op de gebruikelijke tip

. Het laatste stuk naar de watervallen leidt ons door een door de rivier uitgesleten sleuf waarbij we regelmatig balancerend over stenen de rivier moeten oversteken. Ondanks dat Wieke hier wordt gedragen door Adam en de meiden de helpende hand krijgen van de locals, zien we her en der toch wat natte schoenen en onderbenen. Onderweg komen we langs de eerste kleine waterval waarna we uiteindelijk arriveren bij het eindpunt, een soort binnenplaats met een doorsnee van enkele tientallen meters, omringt een rotsmuur. De enige toegang is de smalle slenk waardoor wij zijn gekomen en waar de rivier zijn weg vervolgt. Tegenover deze ingang zien we de 80 meter hoge waterval. Schitterend! Het kan gewoon niet anders of Ton van de Ven is hier ook ooit geweest. Ton wie? Ton van de Ven, de ontwerper van de Droomvlucht. De wanden zijn prachtig begroeid, op verschillende plaatsen onderbroken door uitstekende rotspunten. Als er hier en daar wat elfjes op schommels tussen hadden gezeten en op de grond trollen met konijnen hadden gespeeld, zou de gelijkenis met de beroemde Efteling attractie compleet zijn geweest. Adam heeft voor iedereen een lunchbox meegebracht waarvan de inhoud wordt genuttigd op dit idyllische plekje.

Na ruim een uur gaan we weer terug, nog steeds vergezeld door beide locals. We kijken met verbazing hoe makkelijk en snel zij zich verplaatsen. Waar wij, met goed schoeisel, ons regelmatig heel voorzichtig voortbewegen, vliegen zij als ware berggeiten om ons heen. Op teenslippers nota bene! En onderweg nemen ze tevens alle plastic rommel mee die ze zien, hulde! Zodra we de bewoonde wereld weer bereiken, blijven de beide jongens achter. Pa trekt de knip, Wieke en Loek brengen hen een fooi. Lachend en zwaaiend nemen ze afscheid. Rond 15:00 uur zijn we weer terug bij mama Mckrine. De meiden willen nog de stad in om wat souvenirs te scoren. De mannen hebben daar totaal geen zin in (gek, he). De paden van de dames en de heren scheiden zich dus. De mannen met de benen omhoog en de meiden gaan op jacht. Na een geslaagde strooptocht langs de Masai markt keren de dames enige tijd later weer terug.

Donderdag 1-9

Het programma leert ons dat een bezoek aan een Masai dorp op stapel staat. En ja hoor, stipt op tijd staat steunen toeverlaat Adam op ons te wachten. We vertrekken met de jeep van Emma richting het dorp, een ritje wat ruim een uur zal duren. Adam heeft vandaag alleen de rol van chauffeur, onderweg pikken we de Masai-gids Moses op. Moses, bijna geheel in masai kleding gestoken, spreekt goed Engels. Zijn sneakers, horloge en smartphone verraden dat hij de traditionele leefwijze toch enigszins achter zich heeft gelaten. Als we hem er naar vragen, vertelt hij dat hij is opgegroeid in het Ngorongoro gebied (en ja, ook hij heeft op 13 jarige leeftijd alleen enkele maanden op de savanne doorgebracht). Omdat hij wilde gaan studeren, is hij naar Arusha getrokken. Na de studie is hij hier, mede door het vinden van werk, blijven hangen. Moses heeft een aanstekelijke lach en een mooi gevoel voor humor. 'Look over there' roept hij onderweg, 'Masai landrovers'! Als we kijken zien we een kudde ezels. Hij schaterlacht, en wij ook. Aangekomen bij het dorp (de Boma) legt hij ons enkele begroetingen uit. Mannen begroet je met een handdruk en 'sobajt', en als hij eerst 'sobajt' zegt, antwoord je met 'ippa'. Tegen vrouwen zeg je 'tawkwanja', ook met een handdruk. We lopen de Boma binnen en worden als eerste voorgesteld aan het stamhoofd, een statige en starre man die op een bepaalde vreemde manier toch ook weer een vriendelijke uitstraling heeft. De schare kinderen komt lachend dichterbij, maar het duurt een tijdje voordat ze een handje durven geven. Vooral onze beugelbekjes vinden ze maar raar. Ze zien er we erg vuil uit en zitten onder de vliegen, maar aan hun plezier af te meten deert hen dat op geen enkele wijze. We gaan een typisch Masai huisje binnen. Het is een ronde hut, opgebouwd uit een geraamte van takken en afgesmeerd met, zoals Mozes zegt, cow shit. Gelukkig is het goed droog en stinkt het niet. Binnen krijgen we traditionele Masai kleding aangemeten. Het blijkt een vrij eenvoudig ontwerp te zijn, dus dat is snel gepiept. De dames krijgen brede nekdecoraties om, de heren enkele kettingen en een staf.

Volledig opgetuigd verlaten we de hut en worden we richting dansvloer begeleid. Deze bevindt zich in de kooi waar 's nachts de koeien staan. Daar waar De Dijk zingt over 'Dansen op de vulkaan' doen wij de variant 'Dansen op de koevlaai'. Een groep dames met een viertal bekende bleekgezichten in hun midden staan aan één kant, en troep mannen met daaronder een tweetal stoere blanke 'warriors' aan de andere kant. De mannen beginnen met een monotone zang en wiegen van voor naar achteren. Loek, toch al niet zo happy met dit uitstapje, kan zijn draai maar moeilijk vinden en kan er met zijn verstand niet bij hoe een van de masai mannen zo hoog kan zingen. Dan stappen ze een voor een naar voren en beginnen te springen. Zo ook de blanke krijgers, begeleid door gejoel en gelach van de donkere exemplaren. Daarna komen de dames langzaam naar voren en tikken elk een van de mannen met hun schouder aan. Ondanks dat de donkere dames de bleekgezichten met zachte dwang richting een donkere krijger proberen te sturen, lukt het de vier witten toch om bij de lichte mannen uit te komen. Als Moses achteraf uitlegt dat deze dans de eerste kennismaking van de vrouwen met de mannen is (de mannen hebben van hun 13e tot hun 21e apart geleefd), waarbij de vrouw hun voorkeur voor een man aangeeft, is die keuze van de dames voor de meest stoere (en toevallig ook blanke) krijgers vanzelfsprekend logisch.

Na deze dans krijgen we een demonstratie vuur maken. Grappig hoe ze met een stokje, een houtje en wat ezelsdrollen in no-time een vuur maken. Vervolgens worden we uitgenodigd in een hut om thee te drinken. In de hut (waar de termen sober en stoffig een understatement zijn) nemen we, nadat de ogen zijn gewend aan het donker, plaats. De thee blijkt verrassend lekker en zoet. Een rondleiding is gezien de omvang niet nodig, wel krijgen we tekst en uitleg van Moses. De open helft is het leefgedeelte waar ook wordt gekookt. Iets minder dan een kwart is een bed (een verhoging met daarop een koeienhuid en wat dekens). Dit is de slaapplaats van de man. Het overige stuk is afgeschermd met een wand, eveneens van koeienpoep. Hierbinnen is eenzelfde bed en slaapt de vrouw met de kinderen. In deze ruimte bevindt zich ook het enige minuscule raampje van de hut. Moses legt uit waarom. Het heeft te maken met de voor ons ietwat vreemde relatie tussen mannen en vrouwen. Om te beginnen kan een man meerdere vrouwen hebben. Elke vrouw heeft haar eigen hut, vandaar ook dat de man een eigen slaapplaats heeft. Als de vrouw echter nog andere aanbidders heeft, kunnen deze zich bij haar melden door hun houten stok door het raampje te steken. Als haar eigen man in de hut aanwezig is, duwt ze de stok terug. In het andere geval, haalt ze de stok naar benen als teken dat ze tot zaken kunnen komen. Het lijkt een helder en doeltreffend systeem. Na de thee ontdoen we ons van de kledij en bedanken de mensen voor hun gastvrijheid. Als laatste groeten we het stamhoofd en vertrekken we weer richting Arusha. Onderweg stoppen we nog even om de vooraf ingeslagen lunch te nuttigen. Een lunch die eigenlijk gewoon in de stad gepland stond, maar dit is ons door contactpersoon Emma afgeraden. Er is voor vandaag een vreedzame staking in Arusha aangekondigd door de oppositie. Dit uit protest tegen de regerende partij die zichzelf steeds meer macht toe-eigent. Omdat staken echter niet is toegestaan, vreest men voor rellen met de politie. Daarom hebben alle vrijwilligers uit voorzorg het dringende advies gekregen niet naar het werk of de stad in te gaan. Als we weer aankomen bij mama Mckrine zijn de beide andere vrijwilligers Atsje en Eline dus ook 'thuis'. Samen met hen brengen we al Catannend, kaartend en lezend de rest van de dag door. Erg gezellig!

Vrijdag 2-9

Als we opstaan, heeft met name Loek schik. Vandaag gaan we zwemmen bij de hotspings. En dat is een veel mooier vooruitzicht dan verkleden en dansen bij de Masai. Het verdringt bij hem zelfs de (zij het kleine) kater die nu.nl oplevert met het resultaat uit Eindhoven... Maar hopen dat ze er tegen Zweden wat meer van gaan bakken. We gaan om 9:30 uur op pad, het is 1,5 uur rijden. Het laatste half uur is weer zandweg van Tanzania-norm. Adam stopt en we stappen allemaal uit. We zien nog niets speciaals, maar als we een eindje lopen valt ons oog opeens op een prachtig plekje. Tussen de palmachtige bomen en varens verscholen ligt een kraakhelder meertje. We zijn de enige bezoekers en al snel vliegt de 1e van ons als een volleerde Tarzan via een slinger het heerlijk warme water in.

Twee uur genieten we alle zeven (we worden vandaag vergezeld door Eline) van het zwemmen op deze prachtige locatie. Om 13:00 uur gaan lunchen in het restaurant ter plekke (lees: enkele palen met een dekzeil, waaronder op open vuur wordt gekookt). Chipsy Mayai, lekker. Daarna zwemmen de youngsters nog een uurtje en aanvaarden we weer de terugweg. Terug bij mama Mckrine snel allemaal een douche, wat het is de laatste avond met z'n zessen in Arusha. Kortom, reden genoeg om lekker buiten de deur te eten! We kiezen voor restaurant Picasso, vlak in de buurt. Na een heerlijke maaltijd zet een taxi ons rond 22:00 uur weer keurig af voor de deur.