Zaterdag 3-9 & Zondag 4-9

En dan is voor vijf van onsalweer de dag van afreizen aangebroken, Fleur blijft immers nog 10 weken en komt 12 november pas naar huis. Overigens houdt ze van haar verblijf ook een blog bij. Als je het leuk vindt, kijk dan maar eens voor verhalen en video's op fleurjoosten.reismee.nl. Maar goed, de laatste dag voor ons dus. Omdat we pas om 17:00 uur vertrekken naar Kilimanjaro Airport, hebben we nog tijd om iets te ondernemen. Eerder deze week zagen we enkele koffieplantages en het idee kwam om er een te bezoeken. Een plan wat bij de koters tot louter afwijzende reacties leidt, dus gaan va & moeke vanmorgen alleen op pad. Hoewel alleen, huisgenoten Atsje en Eline gaan ook mee. Om 8:30 uur vertrekken we met (hoe kan het ook anders) Adam en rijden zo'n 25 km naar het oosten. Na pak 'm beet 20 minuten verlaten we de hoofdweg en rijden nog een tiental minuten bergop. Deze keer geheel in strijd met eerdere ervaringen nu eens géén zandweg. Onderweg treffen we een boer die de maïs binnen haalt, geen Fendt of John Deere (voor de geïnteresseerden, de zeer spaarzame keer dat we een traktor zien is het een Massey Ferguson) maar gewoon een Yamaha. Zo kan’t dus ook.

Aangekomen op de plaats van bestemming aan de voet van de Mount Meru zet Adam ons af en ontmoeten we de gids van vanochtend. Voordat we een bezoek brengen aan een lokale biologische en Fair Trade koffie boerderij, laat de gids ons het dorp Nkoaranga Village zien en vertelt hij over de geschiedenis. Tijdens de wandeling bezoeken we een koffieboer die tevens aan het hoofd staat van een soort van coöperatie. Hierin hebben zich een aantal boeren verenigd om gezamenlijk betere condities te bedingen. Zij verkopen hun bonen aan de kleinschalige koffiebranderij Kahawa (is Swahili voor ’koffie’), die hun product verkopen volgens het Fare Trade principe.

De boer vertelt ons over het ontstaan van de koffieteelt in Tanzania. Mount Meru is een slapende vulkaan, waardoor de grond zeer vruchtbaar en perfect is voor koffieteelt. De koffieplant is oorspronkelijk in Tanzania geïntroduceerd door de Ethiopiërs. Naarmate de teelt lucratiever werd, trok het Zuid-Amerikanen aan die stukken grond kochten en hun eigen rassen gingen verbouwen. Kruising van de beide rassen leidde tot een plant die extreem vatbaar werd voor ziektes, waardoor de productie drastisch achteruit liep. In eerste instantie werd de bron (insecten) aangepakt door het spuiten van chemicaliën. Gelukkig komt het besef dat dit een slechte oplossing is en steeds meer boeren gaan nu de oorzaak op biologische wijze te lijf. We bezoeken de velden waar de bonen groeien en krijgen uitleg over de verwerking van de oogst tot boon. Hij laat ons het hele proces zien, van het verwijderen van de peul t/m het sorteren, drogen en klaarmaken voor verkoop. Als laatste mag natuurlijk niet ontbreken een bezoek aan de souvenirstand van zijn vrouw. We bedanken hem hartelijk en lopen via het dorp naar de koffiebranderij. Hier krijgen we uitgelegd hoe de rauwe boon wordt verwerkt tot koffie. Het is interessant om te zien, maar wel uiterst kleinschalig, de ‘fabriek’ past bij ons in de keuken.

Om 13:00 uur zijn we terug in Arusha. In de tussentijd heeft Wieke bij de plaatselijke kapsalon vlechtjes laten aanmeten.

Na de lunch worden de koffers gepakt en treffen we Emma. We hebben haar gevraagd om nog even langs te komen. Dit heeft te maken met het eerder gemelde tweede project dat we eventueel willen steunen. Emma werkt samen met Mama Mckrine om op diverse fronten hulp te kunnen bieden. Denk hierbij aan het stimuleren van onderwijs, het verstrekken van micro-kredieten, het helpen van gevluchte Masai meisjes (deze worden nog veelvuldig op zeer jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan een veel oudere man, die vaak al meerdere vrouwen heeft), steunen van alleenstaande moeders, opvang van weeskinderen. Al deze activiteiten zijn kleinschalig en Emma & Mama zijn daardoor nauw betrokken. Op advies van Emma reserveren we ook een gedeelte van het geld voor Fleur, zij gaat in de laatste weken van haar verblijf op weeshuis/school ‘Good Hope’werken. Daar is ook geld nodig en voor Fleur is het een prima ervaring om daarin te worden betrokken. Kortom, het geld gaat in de lopende weken zijn bestemming krijgen. We zullen via dit blog nog verslag doen over het hoe en wanneer.
Dan nadert de klok 17:00 uur, zijn de koffers (3 grote, 3 kleine en wat rugzakken, zelfs Emma kijkt verrast naar het geringe aantal) in de jeep geladen en wordt het tijd om afscheid te nemen van Fleur. Na de stevige knuffels en het verdringen van wat tranen stappen we in voor ons laatste ritje met Adam. Tijdens de rit van een uurtje naar de luchthaven hebben we eindelijk onze laatste ‘must see’; de Kilimajaro! Met 5.895 meter is dit de hoogste berg van Afrika. De top is bedekt met gletsjers en ijsvelden. Omdat binnen een straal van 45 kilometer rond de Kilimanjaro hoogteverschillen tot 4500 meter worden gemeten, is de Kilimanjaro tevens de hoogste vrijstaande berg ter wereld. We zien hem door de bewolking, wat een machtig mooi plaatje oplevert. Aangekomen bij de luchthaven nemen we voor het laatst afscheid van Adam. We checken in, moeten wéér formulieren invullen, krijgen nog meer stempels in ons paspoort, weer foto’s maken en vingers scannen en als klap op de vuurpijl niet één maar twee keer door een veiligheidscontrole. In eerste instantie denken we dat we er wellicht voor Tanzaniaanse begrippen crimineel uit zien, maar als we om ons heen kijken blijkt dat iedereen aan deze procedure wordt onderworpen. Gerustgesteld kunnen we gaan boarden in de KLM Boeing 777-200 met de vertrouwd klinkende naam ‘The Flying Dutchman'. We vertrekken een kwartier voor de geplande tijd en na een snelle tussenstop in Dar Es Salaam (zijn we daar ook geweest ;)) landen we zondagochtend 6:50 uur lokale tijd op Schiphol. Als we eenmaal bij bagageband 11 staan te wachten, zijn we verbaasd over het geringe aantal medepassagiers. Van de ruim 300 medepassagiers staan er maar een handvol aan de band. De rest is klaarblijkelijk allemaal door naar aansluitende vluchten. Het heeft zeker invloed op de bagageafhandeling, we wachten ruim een uur op de koffers! Maar uiteindelijk hebben we ze binnen en gaan we richting Starbucks voor een koffie en een broodje. Daar vallen ons twee dingen op; de kosten zijn €50 (in Arusha zou je omgerekend nog geen €10 kwijt zijn) en de koffie smaakt goed, ondanks dat we gisteren op de koffieplantage gehoord hebben dat de 2e keus bonen onder andere aan juist deze keten worden verkocht. Om iets over negen springen we in de trein en na ruim twee uur leggen we de laatste meters te voet af. De omgekeerde wandeling van drie weken geleden en met één deelneemster minder……

Met de opmerking dat we na drie compleet mug-loze weken (je vraagt je af waar die malariapillen, 50% Deet en klamboes eigenlijk voor nodig waren) de afgelopen nacht ons ons eigen vertrouwde bed weer wat bulten rijker zijn geworden, sluiten we voor wat betreft de reisverhalen dit blog af. Oh ja, muggen, dit brengt ons nog bij een leuk detail. Beide mannen in ons gezelschap hadden voorafgaand aan deze reis bij modeketen Vögele hun slag geslagen inzake bedekkende kleding. Er werden dunne, lange broeken (door de meiden betiteld als ‘Freek Vonk broeken’) en sporthemden met lange mouwen aangekocht. Omdat het vermoeden rijst dat deze kledingstukken bij terugkomst linea recta in de Zak van Max gaan belanden, geven we ze bij ons afscheid aan Emma. Zij heeft wel een geschikte familie in gedachte die ze hiermee heel erg blij kan maken. En meteen als we op Schiphol de vliegtuigstand deactiveeren en onze eigen simkaarten plaatsen, komt het bewijs al via de app binnen.

Bij deze willen wij jullie hartelijk bedanken voor de vele reacties. Hopelijk vonden jullie het leuk om ons te volgen en misschien hebben de verhalen iemand kunnen inspireren om ook ooit eens dit fantastische land met geweldige mensen te bezoeken.

De reis was voor ons onvergetelijk!