Dagtrips
Dinsdag 30-8
Vandaag staat in het teken van he-le-maal niets, behalve relaxen! We laten de wekker voor wat het is en slapen lekker uit. Tussen het ontbijt en de lunch luieren we heerlijk bij mama Mckrine en na de lunch zitten we de hele middag bij de pool van het Mount Meru. 's Avonds weer 'thuis' luieren en op tijd in bed; de safari heeft er toch wel ietwat ingehakt. Wellicht is het nu het moment om even stil te staan bij het mooie bedrag van € 700 wat we namens vele van jullie te besteden hebben. Ons idee was om niet voorafgaand aan onze trip in Nederland spullen aan te schaffen, maar ter plekke te bekijken wat er nodig is en waar, om vervolgens lokaal in te kopen. Twee vliegen in één klap, je helpt mensen die het nodig hebben alsook de lokale ondernemers. We hebben inmiddels 2 projecten die we willen steunen. Een daarvan is de Future Stars Academy (FSA, www.futurestartsacademy.org).
Zoals in een eerdere blog al gemeld is het op sportgebied zeer slecht gesteld in Tanzania. Vanuit overheden en scholen is er een totaal gebrek aan beleidsplannen of initiatieven om kinderen en jongeren op welke wijze dan ook in aanraking te brengen met sport. FSA is een non-profit organisatie gericht op voetbal die in dit vacuüm duikt. Door middel van training, opleiding en competitie wil men de jeugd motiveren en inspireren om vanuit hun armoede toegewijde burgers met normen en waarden te worden. Ook zijn ze actief met het verzorgen van sportactivitieten op diverse Primary Schools (lagere scholen), waar wij actief aan hebben deelgenomen. Voor projecten en scholing in de Arusha regio (+/- 300.000 inwoners) is vooral behoeft aan materialen. Vol goede moed zijn wij op zoek gegaan naar ballen, pionnen en hesjes. Maar we kwamen van een koude kermis thuis; daar waar voedsel en kleding zeer goedkoop is, zijn nu net deze materialen belachelijk duur. Zelf na afdingen nog ver boven de prijs in Nederland! We hebben met Thomas van FSA afgesproken dat we bij terugkomst in Nederland mailcontact opnemen en samen met hem gaan kijken wat zij het beste kunnen gebruiken. Wij schaffen de spullen aan in Nederland en gaan ze via pendelende vrijwilligers opsturen naar Arusha. Voor wat betreft het 2e project, hier zijn we nog mee bezig dus daarover later meer.....
Woensdag 31-8
Na een prettige en welkome rustdag staat vandaag een bezoek aan de Sapuku waterfalls op het programma. Deze watervallen liggen aan de rand van Arusha stad. We gaan om 10:00 uur met de inmiddels vertrouwde gids Adam op pad. Het is een twee uur durende wandeling, het eerste stuk door de tot onze verbazing uitgestrekte wijk waarbij we kunnen genieten van het prachtige uitzicht over de stad. Het 2e stuk voert ons door een prachtig bos, waar we aardbeien vinden en de koffiebonen aan de struiken hangen. Best een grappig gezicht, de bekende vorm maar dan groen. Het is een pittige wandeling, maar het is goed te doen. Onderweg sluiten twee opgeschoten locals aan, die gezellig kletsen. Vanzelfsprekend zijn ze uit op de gebruikelijke tip
Na ruim een uur gaan we weer terug, nog steeds vergezeld door beide locals. We kijken met verbazing hoe makkelijk en snel zij zich verplaatsen. Waar wij, met goed schoeisel, ons regelmatig heel voorzichtig voortbewegen, vliegen zij als ware berggeiten om ons heen. Op teenslippers nota bene! En onderweg nemen ze tevens alle plastic rommel mee die ze zien, hulde! Zodra we de bewoonde wereld weer bereiken, blijven de beide jongens achter. Pa trekt de knip, Wieke en Loek brengen hen een fooi. Lachend en zwaaiend nemen ze afscheid. Rond 15:00 uur zijn we weer terug bij mama Mckrine. De meiden willen nog de stad in om wat souvenirs te scoren. De mannen hebben daar totaal geen zin in (gek, he). De paden van de dames en de heren scheiden zich dus. De mannen met de benen omhoog en de meiden gaan op jacht. Na een geslaagde strooptocht langs de Masai markt keren de dames enige tijd later weer terug.
Donderdag 1-9
Het programma leert ons dat een bezoek aan een Masai dorp op stapel staat. En ja hoor, stipt op tijd staat steunen toeverlaat Adam op ons te wachten. We vertrekken met de jeep van Emma richting het dorp, een ritje wat ruim een uur zal duren. Adam heeft vandaag alleen de rol van chauffeur, onderweg pikken we de Masai-gids Moses op. Moses, bijna geheel in masai kleding gestoken, spreekt goed Engels. Zijn sneakers, horloge en smartphone verraden dat hij de traditionele leefwijze toch enigszins achter zich heeft gelaten. Als we hem er naar vragen, vertelt hij dat hij is opgegroeid in het Ngorongoro gebied (en ja, ook hij heeft op 13 jarige leeftijd alleen enkele maanden op de savanne doorgebracht). Omdat hij wilde gaan studeren, is hij naar Arusha getrokken. Na de studie is hij hier, mede door het vinden van werk, blijven hangen. Moses heeft een aanstekelijke lach en een mooi gevoel voor humor. 'Look over there' roept hij onderweg, 'Masai landrovers'! Als we kijken zien we een kudde ezels. Hij schaterlacht, en wij ook. Aangekomen bij het dorp (de Boma) legt hij ons enkele begroetingen uit. Mannen begroet je met een handdruk en 'sobajt', en als hij eerst 'sobajt' zegt, antwoord je met 'ippa'. Tegen vrouwen zeg je 'tawkwanja', ook met een handdruk. We lopen de Boma binnen en worden als eerste voorgesteld aan het stamhoofd, een statige en starre man die op een bepaalde vreemde manier toch ook weer een vriendelijke uitstraling heeft. De schare kinderen komt lachend dichterbij, maar het duurt een tijdje voordat ze een handje durven geven. Vooral onze beugelbekjes vinden ze maar raar. Ze zien er we erg vuil uit en zitten onder de vliegen, maar aan hun plezier af te meten deert hen dat op geen enkele wijze. We gaan een typisch Masai huisje binnen. Het is een ronde hut, opgebouwd uit een geraamte van takken en afgesmeerd met, zoals Mozes zegt, cow shit. Gelukkig is het goed droog en stinkt het niet. Binnen krijgen we traditionele Masai kleding aangemeten. Het blijkt een vrij eenvoudig ontwerp te zijn, dus dat is snel gepiept. De dames krijgen brede nekdecoraties om, de heren enkele kettingen en een staf.
Volledig opgetuigd verlaten we de hut en worden we richting dansvloer begeleid. Deze bevindt zich in de kooi waar 's nachts de koeien staan. Daar waar De Dijk zingt over 'Dansen op de vulkaan' doen wij de variant 'Dansen op de koevlaai'. Een groep dames met een viertal bekende bleekgezichten in hun midden staan aan één kant, en troep mannen met daaronder een tweetal stoere blanke 'warriors' aan de andere kant. De mannen beginnen met een monotone zang en wiegen van voor naar achteren. Loek, toch al niet zo happy met dit uitstapje, kan zijn draai maar moeilijk vinden en kan er met zijn verstand niet bij hoe een van de masai mannen zo hoog kan zingen. Dan stappen ze een voor een naar voren en beginnen te springen. Zo ook de blanke krijgers, begeleid door gejoel en gelach van de donkere exemplaren. Daarna komen de dames langzaam naar voren en tikken elk een van de mannen met hun schouder aan. Ondanks dat de donkere dames de bleekgezichten met zachte dwang richting een donkere krijger proberen te sturen, lukt het de vier witten toch om bij de lichte mannen uit te komen. Als Moses achteraf uitlegt dat deze dans de eerste kennismaking van de vrouwen met de mannen is (de mannen hebben van hun 13e tot hun 21e apart geleefd), waarbij de vrouw hun voorkeur voor een man aangeeft, is die keuze van de dames voor de meest stoere (en toevallig ook blanke) krijgers vanzelfsprekend logisch.
Na deze dans krijgen we een demonstratie vuur maken. Grappig hoe ze met een stokje, een houtje en wat ezelsdrollen in no-time een vuur maken. Vervolgens worden we uitgenodigd in een hut om thee te drinken. In de hut (waar de termen sober en stoffig een understatement zijn) nemen we, nadat de ogen zijn gewend aan het donker, plaats. De thee blijkt verrassend lekker en zoet. Een rondleiding is gezien de omvang niet nodig, wel krijgen we tekst en uitleg van Moses. De open helft is het leefgedeelte waar ook wordt gekookt. Iets minder dan een kwart is een bed (een verhoging met daarop een koeienhuid en wat dekens). Dit is de slaapplaats van de man. Het overige stuk is afgeschermd met een wand, eveneens van koeienpoep. Hierbinnen is eenzelfde bed en slaapt de vrouw met de kinderen. In deze ruimte bevindt zich ook het enige minuscule raampje van de hut. Moses legt uit waarom. Het heeft te maken met de voor ons ietwat vreemde relatie tussen mannen en vrouwen. Om te beginnen kan een man meerdere vrouwen hebben. Elke vrouw heeft haar eigen hut, vandaar ook dat de man een eigen slaapplaats heeft. Als de vrouw echter nog andere aanbidders heeft, kunnen deze zich bij haar melden door hun houten stok door het raampje te steken. Als haar eigen man in de hut aanwezig is, duwt ze de stok terug. In het andere geval, haalt ze de stok naar benen als teken dat ze tot zaken kunnen komen. Het lijkt een helder en doeltreffend systeem. Na de thee ontdoen we ons van de kledij en bedanken de mensen voor hun gastvrijheid. Als laatste groeten we het stamhoofd en vertrekken we weer richting Arusha. Onderweg stoppen we nog even om de vooraf ingeslagen lunch te nuttigen. Een lunch die eigenlijk gewoon in de stad gepland stond, maar dit is ons door contactpersoon Emma afgeraden. Er is voor vandaag een vreedzame staking in Arusha aangekondigd door de oppositie. Dit uit protest tegen de regerende partij die zichzelf steeds meer macht toe-eigent. Omdat staken echter niet is toegestaan, vreest men voor rellen met de politie. Daarom hebben alle vrijwilligers uit voorzorg het dringende advies gekregen niet naar het werk of de stad in te gaan. Als we weer aankomen bij mama Mckrine zijn de beide andere vrijwilligers Atsje en Eline dus ook 'thuis'. Samen met hen brengen we al Catannend, kaartend en lezend de rest van de dag door. Erg gezellig!
Vrijdag 2-9
Als we opstaan, heeft met name Loek schik. Vandaag gaan we zwemmen bij de hotspings. En dat is een veel mooier vooruitzicht dan verkleden en dansen bij de Masai. Het verdringt bij hem zelfs de (zij het kleine) kater die nu.nl oplevert met het resultaat uit Eindhoven... Maar hopen dat ze er tegen Zweden wat meer van gaan bakken. We gaan om 9:30 uur op pad, het is 1,5 uur rijden. Het laatste half uur is weer zandweg van Tanzania-norm. Adam stopt en we stappen allemaal uit. We zien nog niets speciaals, maar als we een eindje lopen valt ons oog opeens op een prachtig plekje. Tussen de palmachtige bomen en varens verscholen ligt een kraakhelder meertje. We zijn de enige bezoekers en al snel vliegt de 1e van ons als een volleerde Tarzan via een slinger het heerlijk warme water in.
Twee uur genieten we alle zeven (we worden vandaag vergezeld door Eline) van het zwemmen op deze prachtige locatie. Om 13:00 uur gaan lunchen in het restaurant ter plekke (lees: enkele palen met een dekzeil, waaronder op open vuur wordt gekookt). Chipsy Mayai, lekker. Daarna zwemmen de youngsters nog een uurtje en aanvaarden we weer de terugweg. Terug bij mama Mckrine snel allemaal een douche, wat het is de laatste avond met z'n zessen in Arusha. Kortom, reden genoeg om lekker buiten de deur te eten! We kiezen voor restaurant Picasso, vlak in de buurt. Na een heerlijke maaltijd zet een taxi ons rond 22:00 uur weer keurig af voor de deur.
Op safari
Zaterdag 27-8
De wekker staat vandaag op standje heul, heul vroeg. Zeker voor vakantiebegrippen. Om 5:30 rammelt het kreng. Snel even de kleren aan, een boterhammetje en toilet maken. Stipt 6:00 uur lopen we naar buiten. Daar treffen we Adam en Pjoew (ik schrijf de naam fonetisch, zijn niveau van Engels weerhield mij ervan hem te vragen zijn naam te spellen). Adam is onze chauffeur en gids, Pjoew is de kok (met Ka-Oo-Ka). We stappen in de ronkende Toyota Landcruiser, die verassend luxe stoelen blijkt te bevatten. 4 rijen van 2 stoelen; iedereen zit aan het raam en de rugzakken staan in het middenpad.
Het is nog donker als we vertrekken. In Arusha heerst al flinke bedrijvigheid. Vooral het aantal (voornamelijk aftandse) touringcars valt op. Van Adam begrijpen we dat rond dit tijdstip een groot
aantal bussen vertrekt richting Dar Es Salaam, een ritje van een slordige 12 uur. Eenmaal de stad uit krijgen we de planning voor de eerste dag. We verwachten na een ritje van 6 uur bij de 'main
gate' van de Serengeti aan te komen. Daar lunchen we en dan begint de echte safari. Een safari is een jacht- of foto-en-filmexpeditie. Het woord komt uit het Swahili waar het Lange reis betekent.
Dit woord is uiteindelijk weer afgeleid van het Arabische woord 'safar' wat reis betekent. Bij een fotosafari trekt de reiziger, alleen of vergezeld van inlandse helpers, gedurende een aantal dagen
of weken door de bush of de jungle om groot wild te spotten en te fotograferen.
De reis van 6 uur vliegt werkelijk voorbij. Onderweg geeft Adam regelmatig uitleg over de plek die we op dat moment passeren. Na een uur of 2 rijden doemt een bergrug voor ons op. Het is de Grote
Riftvallei, een bergrug die loopt van Syrië tot Mozambique. Het is een langgerekt stelsel van slenken over een totale lengte van 6.400 km. De slenk varieert in breedte van 30 tot 100 km en in
diepte van enkele honderden tot zelfs duizenden meters.
Als deze beklommen is, komen we aan bij de 'main gate' van het Nogorongoro Conservation Area.
Hier zien we meteen onze eerste 'aap'
Dit natuurgebied, waarin ook de beroemde krater ligt, moeten we doorkruisen om de Serengeti te bereiken. Hier houdt ook de verharde weg op. Vanaf nu 48 uur en een slordige 500 km alleen maar zandweg! Na het afwikkelen van de formaliteiten door Adam (ook hier is ons de logica volledig onduidelijk en gaat alles op een dooie akkertje) mogen we passeren. Het gebied wat we binnenrijden wordt actief bewoond door de Masai, de enige stam in Tanzania die nog leeft volgens eeuwenoude tradities. En de enige mensen ook die zich hier te voet mogen bevinden. We passeren talloze dorpjes. Dorpjes, niet meer dan een verzameling plaggenhutten, omzoomt door een hek van in de grond gestoken palen. En ontelbare kuddes geiten en ezels, allemaal met een of twee herders niet ouder dan een jaar of tien. Dan doemt een nog hogere bult op. Dit is de vulkaan waarin de krater ligt. Deze moeten we eveneens op om via de rand aan de achterkant weer af te dalen richting Serengeti. Eenmaal boven op de rand hebben we werkelijk een schitterend uitzicht over de krater die we overmorgen gaan bezoeken. Na de afdaling bereiken we de Serengeti.
Ook hier weer een main gate, ook hier weer formaliteiten, ook hier weer polle-polle. Uiteindelijk mogen we passeren. Het valt op dat we hier geen Masai's meer zien. Adam vertelt dat zelfs de Masai's hier niet mogen komen, alleen in een auto. Na een half uurtje rijden dringt de betekenis van het woord Serengeti goed tot ons door. De naam is afgeleid van de Masai-taal (Siringet) en betekent letterlijk 'Eindeloze vlaktes'. Het is werkelijk magistraal om rond te kijken en echt alleen maar savanne te zien! Het hele gebied (wat naast savannes ook boslandschappen bevat) heeft een totale oppervlakte van ongeveer 30.000 km². Tachtig procent ligt in Tanzania. We rijden nog enkele uren kriskras rond op 'jacht' naar wild om uiteindelijk vlak voor zonsondergang om 18:30 uur op de camp site te arriveren. Maar daarover morgen meer......
Zondag 28-8
Na een verbazingwekkend goede nachtrust in een tentje met luchtbed midden op de savanne, worden we weer op standje heul-heul vroeg wakker van de wekker. Als we de neus buiten de tent steken is het nog donker. Om zes uur heeft kok Pjoew een klein ontbijt klaar en vertelt Adam wat het plan voor vandaag is. Na ontbijt gaan we de Serengeti weer op. Pjoew blijft achter om de tenten op te ruimen en een brunch te bereiden. Een brunch die wij rond 11:30 zullen gaan nuttigen. Daarna wordt de jeep gepakt en rijden we terug naar een camp site op de kraterrand van de Ngorongoro, alwaar we de 2e nacht zullen doorbrengen. Strak plan! Met volle buik gaan we rijden. Het eerste wat we zien als de koplampen aangaan, is een kudde buffels. Deze blijken al de hele nacht om het tentenkamp te hebben gestaan. Evenals hyena's, die hadden enkelen van ons 's nachts al horen huilen. Heel bijzonder. Adam vindt al snel een geschikt plekje om van de zonsopgang te genieten, wauw! En dan begint de 'jacht' opnieuw. Kriskras over de savanne op zoek naar (natuurlijk) The Big Five. Hiervan worden al snel de eerste leeuwen, olifanten en opnieuw buffels gespot. Maar ook andere dieren zoals giraffen, nijlpaarden, krokodillen, gazellen, jakhalzen, hyena's, kraanvogels, struisvogels, wilde zwijnen, apen en zebra's. En een cheeta, volgens Adam heel bijzonder.
Voor ons is het een geweldige trip, het zien van zoveel dieren, maar ook het rijden met de jeep, is een hele ervaring. Het dak is omhoog geplaatst en is als het ware veranderd in een parasol, je kunt naar believen gaan staan om ongehinderd rond te kijken.
Stipt om 11:30 zijn we terug op de camp site. Kok Pjoew, die ons gisteravond al had verrast met een buiten verwachting goed diner (de middelen zijn beperkt, alles t/m tafel, stoelen & bestek aan toe moet met de jeep worden meegebracht), tovert een waar feestmaal op tafel. Vegetarische broodpizza, gebakken aardappeltjes, omelet, worstjes, heerlijk! Na de maaltijd wordt alles in en op de jeep geladen en vertrekken we opnieuw al zigzaggend de Serengeti over, op weg naar de Ngorongoro krater. Na nog meer dieren te hebben gezien, verlaten we halverwege de middag de Serengeti en rijden we opnieuw het Nogorongoro Conservation Area in. Meteen zien we de eerste Masai's lopen. Vaak volwassen eenlingen met kuddes, maar af en toe kleine groepjes kinderen met wit beschilderde gezichten. Adam legt uit dat dit jongens rond de 13 jaar zijn. Volgens traditie worden ze alleen gewapend met speer en schild op pad gestuurd om te leren wat het inhoud een man te zijn. Vroeger werd een jongen als volwassen erkend als hij terugkwam met een dode leeuw, nu moet hij enkele weken zelfstandig overleven. Loek, zelf 13, fronst zijn wenkbrauwen. Ons voorstel om bij terugkomst in Nederland enkele weken alleen op de Bergse Heide te bivakkeren wordt, de prima weersverwachtingen ten spijt, resoluut door hem van de hand gewezen. Net als gisteren bereiken we net voor zonsondergang de camp site. Een fantastisch plekje op de rand van de krater. Samen met Adam zetten we de tenten op terwijl Pjoew samen met andere koks (elk van de +/- 20 aanwezige jeeps heeft zijn eigen kok bij zich) aan de gang gaat in de gemeenschappelijke keuken. Nou ja, keuken. Er staan eigenlijk 3 bouwsels; een gebouw zijn douche- en toiletvoorzieningen, een soort kooi is de 'eetzaal' waar elk gezelschap zelf meegebracht meubilair plaatst en in de laatste 'kooi' maken de koks al kokend, zingend en lachend er een gezellige boel van. Als we mogen aanschuiven krijgen we wederom een verbluffende culinaire uitspatting aangeboden, Pjoew for president!
Vooraf gewaarschuwd voor de aldaar heersende nachttemperaturen kruipen we warm aangekleed extra diep in onze slaapzakken. In de nacht waait het behoorlijk, waardoor de temperatuur van 8 graden gevoelsmatig nog kouder aanvoelt. Maar dat deert verder niemand, iedereen slaapt heerlijk.
Maandag 29-8
Het eigenlijk enige vervelende aan deze dagen is het standje heul-heul vroeg dat ook vandaag weer nadrukkelijk aanwezig is. Als de eerste van ons zich warm ingepakt richting toiletgebouw begeven (het is berekoud), valt de mond open van verbazing. Midden in het tentenkamp graast plompverloren een kudde zebra's.
Na een omtrekkende beweging waar Winnetou jaloers op zou zijn, wordt het doel bereikt. Bij verlaten van het gebouw blijken de dieren toch onraad te hebben gevoeld en zijn ze verdwenen. Op zich
jammer, maar het scheelt wel ettelijke meters lopen. Na een heerlijk ontbijt is het woord weer aan Adam. Met zijn dagelijks terugkerend plan gaan we hem bijna Hanibal noemen, het ontbreekt er
alleen aan dat de jeep niet zwart met een rode streep is.... Vandaag laden we meteen de jeep en gaan we afdalen de krater in, waar we tot 11:30 uur zullen rondtrekken. Dan nuttigen we de meegenomen
lunch en vertrekken we weer richting Arusha. Verwachte thuiskomst is 17:00 uur. Zo gezegd, zo gedaan. We vertrekken om 07:00 uur. Als we afdalen de krater in, is het erg mistig. Adam stelt ons
gerust, als we de 600 meter gedaald zijn, zal het zicht weer optimaal zijn. Wel blijft het in de jeep behoorlijk koud, vooral ook als het dak weer open gaat. Maar wat een uniek gebied is de krater.
De Ngorongoro krater is de grootste nog intacte ingestorte vulkaankegel ter wereld. Deze vulkaanresten zijn vermoedelijk 2-3 miljoen jaar geleden ontstaan uit een vulkaan die zo'n vijf kilometer
hoog geweest moet zijn. De krater heeft een doorsnee van 17-21 kilometer en de kraterbodem een oppervlak van ca. 260 vierkante kilometer. De rand van de krater ligt ongeveer 600 meter boven de
kraterbodem. Daardoor ontstaan verschillende klimaatzones in de krater. In het midden van de krater ligt een zoutmeer. Er leven permanent naar schatting 25.000 grotere zoogdieren en op het
hoogtepunt 500.000. Daarmee is dit één van de dichtstbevolkte wildgebieden ter wereld. Bijna alle grote Afrikaanse dieren komen voor in de krater: zebra's, gnoes, zwarte neushoorns, olifanten,
leeuwen, jachtluipaarden, en nijlpaarden. Een opvallende afwezige is de giraffe: door hun lange nek en lange poten kunnen zij de steile afdaling naar de bodem van de krater niet maken.
Tijdens de ochtendtrip door de krater zien we echt alle uithoeken. Aan de gisteren ook al gespotte Big Five dieren (die we nu ook weer allemaal zien) wordt vandaag de neushoorn toegevoegd. Helaas
voor ons blijft het daarbij. De 5e in rij, het luipaard, laat verstek gaan. We moeten ooit nog eens terug... Overigens is het ook vrij uniek de neushoorn te zien. En dat is ook wel te merken. Alle
gidsen staan via de boordradio met elkaar in verbinding, dus het nieuws verspreidt zich razendsnel wat vervolgens leidt tot een ware file aan jeeps.Enfin, na een avontuurlijke ochtend is het tijd
voor het openen van de lunch box, waarna we de krater weer verlaten en de thuisreis aanvaarden. Als we de main gate van Ngorongoro achter ons laten komen we eindelijk weer op de verharde weg. Een
weg van om en nabij 40 km, zo verteld Adam, die in 2006 volledig op kosten van Japan is opgelapt. Dit als dank voor het feit dat Tanzania uitsluitend Toyota Landcruisers gebruikt in de
natuurgebieden. Vanaf hier is het nog 160 km terug naar Arusha. Na ruim een uur rijden zitten we al lang en breed weer in de 'normale' bewoonde wereld en stopt Adam opeens. Hij wijst naar het
struikgewas rechts van de weg. Tot onze verbazing zien we daar 2 giraffen. We stappen uit en lopen voorzichtig die richting uit, maar bij het zien van Loek's oranje shirt maken de giraffen
rechtsomkeer en verdwijnen. We stappen weer in en om 17:15 uur arriveren we weer 'thuis'. Na een douche en een ietwat tegenvallend diner (maar wel oké hoor!) leggen we ons moe en voldaan te bedde.
Deze drie dagen gaan we nooit meer vergeten! En zeker die fantastische zonsondergangen niet........
De laatste dagen als vrijwilligers
Woensdag 24-8
Vandaag komt Emma (onze contactpersoon in Arusha) ons ophalen. Emma komt uit Friesland,maar woont het grootste gedeelte van het jaar in Arusha. Volledig aangepast aan de plaatselijke rijstijl vervoert zij ons in haar jeep met ware doodsverachtingdoor de binnenstad. We dachten dat de verkeerschaos zoals we die 2 jaar geleden in Napels en de Amalfikust meemaakten niet meer overtroffen kon worden, echter vergelekenmet hier was dat allemaal maar kinderspel. Alles wat ook maar enigszins vlak is wordt gebruikt om overheen te rijden. Trouwens, ook alles wat niet vlak is. De meest slechte zandweg bij ons is een strakke rijbaan vergeleken met de wegen in de wijken van Arusha. Maar goed, Emma brengt ons naar een nieuwe school, de Meru Primary School.Geheel in tegenstelling tot de rijstijl parkeert ze de Jeep zo netjes mogelijk tegen de stoeprand. Ze vraag aan de bijrijder of de auto binnen de gele lijn staat. Een van de weinige handhavingen in het verkeer is het parkeerbeleid, legt ze uit. Als je met het wiel ook maar een centimeter over de lijn staat, hang je. En de mensen in de straat lappen je er gewoon bij! Maar geen nood, de Jeep staat mooi in het vak, dus we kunnen met een gerust hart richting school. Ook vandaag worden we vergezelddoor Tamar en Dorien. Daar aangekomen worden we welkom geheten door de directeur en krijgen we meteen een rondleiding van de adjunct, mr. Messai. In elke klas worden we welkom geheten. In koor (zonder enig spoor van spontaniteit) klinkt het 'he-llo-tea-cher,how-are-you'. Na een klas of drie antwoorden wij in koor 'we're-fine, thank-you'.
Mr. Messai houdt in elke klas een korte speech in het Swahili met af en toe wat Engels er tussendoor. Aangekomen in de wat hogere klassen vraagt hij opeens of iemand van de gasten ook iets wil zeggen. Iedereen wil hier natuurlijk dolgraag op inhaken (not
Donderdag 25-8
Vandaag voor de 5e en laatste keer met Thomas naar de Suye school. Iedereen heeft er na de ervaring van gisteren op de Meru weer zin in. Als we door de wijk de school naderen, worden we al gespot door een paar kinderen en gaat het meteen als een lopend vuurtje rond dat wij in aantocht zijn. De begroeting, in contrast met de Meru, is weer heel hartelijk. De inmiddels bekende kinderen en lerares laten ons meerdere keren merken hoe fijn ze het vinden dat we er weer zijn. De lerares blijft er, evenals de andere dagen, nagenoeg de hele tijd bij. Het is geen overbodige luxe om enkele vertalers van Engels naar Swahili erbij te hebben. Vandaag hebben we wat nieuwe spelletjes in de aanbieding, een variant op de estafette en krokodillenbal. Maar de klap op de vuurpijl blijkt de bellenblaas, de meiden zijn door het dolle heen en zelfs de jongens vergeten (al is het maar voor heel even) de bal!
Na afloop nemen we voor het laatst afscheid en worden we nogmaals heel hartelijk en warm bedankt. We nemen de daladala naar de stad en schieten daar nog even de supermarkt binnen. En dan met de daladala weer naar 'huis'. Dit ritje blijkt achteraf wel een memorabele. Tot nu toe bleken de drivers het motto 'snelheid' hoog in het vaandel te hebben. Zo niet deze beste man. Volgens Dirkje, die onaangenaam verrast werd door de rijstijl omdat ze nodig naar het toilet moest, stopte hij bij elke boom. En we moeten haar nageven, dat was ook zo.
Vrijdag 26-8
Vandaag vroeg uit bed. We gaan voor de 2e (en volgens Loek gelukkig ook de laatste) keer naar de Meru school. Katja gaat eerst nog om 8:45 met huisgenote Atsje mee naar het overheidsziekenhuis Meru Hospital ('Meru' is een veel voorkomende naam in Arusha, dat komt omdat de stad aan de voet van de berg Mount Meru ligt). Atsje helpt in het hospitaal met een inentingsprogramma voor baby's en kleuters. Katja is natuurlijk wel geïnteresseerd en wil graag even rondkijken. Nou dat is een schril contrast met het Maasziekenhuis in Boxmeer. Vooral de overheidsziekenhuizen zijn hier erg slecht uitgerust. Er wordt daar weinig tot geen geld aan gespendeerd en dat is wel te zien. Op gebied van hygiene, desinfectie e.d. is nog veel te leren hier. Ook de volle wachtkamers met geduldige patiënten zijn bijzonder. De dokters en zusters gaan gewoon nog even rustig thee drinken om 9:30 uur, terwijl de patiënten al van voor 9:00 uur zitten te wachten. Ze hebben in dit ziekenhuis ook een familyplanning programma (voorlichting over voorbehoedmiddelen, de meeste gezinnen hebben namelijk minstens 10 kinderen), alsook een HIV screening programma. Dat zijn natuurlijk wel goede ontwikkelingen. Maar beperkingen maken altijd ruimte voor creativiteit, getuige deze rolstoel!
Het ziekenhuis ligt tegenover de school en we treffen elkaar iets voor tienen op straat tussen de beide Meru's. We hebben afgesproken om 10:00 te beginnen met de 2e klas. Omdat we maar met z'n 6-sen zijn houden we het op 1 klas. Het zal maar een kort ochtendje worden, omdat deze kleintjes al om 11:00 weer uit zijn. Maar ook vandaag gaat het weer pole-pole (rustig, rustig). Om 10:15 gaan we toch maar eens op zoek naar mr. Messai, die eenmaal gevonden belooft dat de kinderenmeteen worden gestuurd. En passant meldt hij dat we al om 10:45 weer moeten stoppen.Als uiteindelijk de kinderen om 10:25 arriveren, hebben we dus welgeteld 20 minuten. In de tussentijd hebben we ons wel goed vermaakt met wat andere kinderen en gesprokenmet een Finse vrijwilliger. Hij begeleidt een project vanuit Zijn land. Er is op de Meru een aparte afdeling voor dove kinderen opgezet. Zij krijgen vanuit het Finse project les met moderne (computer) middelen. Dat is toch weer mooi om te zien. Maar terug naar de kleine kids, na 20 leuke minuten is het alweer tijd om ze naar de klas te sturen. Als we ons opmaken om in de stad te gaan lunchen en aansluitend te gaan zwemmen bij het Mount Meru Hotel (wéér die Meru, we doen het erom
Bij aankomst blijkt het zowel qua interieur als qua prijs tussen een lokaal en een 'westers' etablissement te zitten. De kaart belooft veel goeds, niet de gebruikelijke lokale gerechten maar salades, sandwiches en burgers. We genieten van een heerlijke lunch. Aansluitend bezoeken we de Masai-markt. Loek en de meiden willen een Tanzania voetbalshirt scoren. Het lukt nog niet om tot een geschikte prijs te komen, maar het is mooi te zien hoe ze schik beginnen te krijgen in het handelen en steggelen met de marktkooplui.Maar goed, we zijn nog ruim een week hier, dus nog tijd genoeg om er vaker langs te gaan
Werk en weekend (poging 2)
We kregen de opmerking dat de link in de mail van dinsdag niet goed werkte, vandaar een nieuwe poging. Morgen komt een nieuw verhaal.
Zaterdag 20-8
Vroeg uit de veren vandaag, we moeten immers wat slingers ophangen. Na de felicitaties voor de 2 feestvarkens en gevolgd door het ontbijt, lopen we de wijk uit richting hoofdweg. Daar worden we bij de daladalastop opgepikt door Thomas met het busje van de Future Stars Academy. Eigenlijk ook gewoon een daladala, maar dan geel
We wisten al dat er heel veel volwassenen in zo'n busje passen, met nagenoeg alleen kinderen wordt dat aantal nog eens ver overtroffen! We stappen in en na amper een meter rijden breekt de pleuris uit. Een zak met handelswaar van een marktvrouwtje dat ook op vervoer staat te wachten, is op de een of andere manier onder het voorwiel van het FSA-busje terecht gekomen. En dit maakt zij op een dermate luide manier kenbaar dat zich in een mum van tijd een menigte toeschouwers verzamelt waar een gemiddelde 1e klasse voetbalverenigingin Nederland jaloers op is. Van Thomas begrijpen we dat het vrouwtje een schadevergoeding van 5.000 Tanzaniaanse Shillings verlangt. We geven hem een briefje van 10.000 met de mededeling dat het goed is zo. Vrouwtje helemaal happy, Thomas happy en we kunnen vertrekken. Toch mooi dat je een jarenlange slepende juridische procedure kunt voorkomenmet omgerekend € 4,04. Na een ritje van 20 min hebben we Arusha achter ons gelaten en komen we aan op het sportcomplex van TGT. Hier verzamelen zich rond de 100 kinderen/jongerendie in verschillende leeftijdscategorieën gaan trainen. Dirkje sluit aan bij de meiden, Loek, Wieke en Ger bij de mamba's (de kleintjes). Eerst warming up, dan techniektraining en als laatste een partijtje.
Na 1,5 uur zit de training erop en gaan we weer richting de stad. Terug bij mama Mckrine komt de gisteren gekochte taart op tafel en vieren we met enkele medegasten de verjaardagen. De rest van de middag wordt lekker geluierd en tegen de avond pakken we de daladala naar de stad om lekker uit te gaan eten. We hebben daar eerder een Mexicaan gezien en besluiten te checken of ons vermoeden klopt. En het klopt, een uitstekende keuze, het was heerlijk! Als we weer buiten staan is het inmiddels donker. Er is ons aangeraden dan een taxi te nemen. Het exemplaar dat voor onze neus stopt, wil ons uiteindelijk na enig gesteggel (much traffic, roadworks, weekend, blabla) voor 50% van de voorgestelde prijs wel terug brengen. Moe en voldaan rollen we ons bedje in.
Zondag 21-8
Het is zondag, dat is overduidelijk. Ik kan mij de term 'zondagse kleren' nog wel herinneren, maar daar/die doen we al decennia niet meer aan. Hier daarentegen is het uitermate actueel; iedere local loopt er op zijn paasbest bij, mannen in pak, dames in kleurrijke jurken. En meneer pastoor gaat helemaal los. Vanaf 's ochtends 5:00 tot laat in de middag gaat het, met af en toe een pauze, aan een stuk door. Tenminste, als we onze huisgenoten mogen geloven. Na 4 dagen van werk is ons weekend aangebroken en hebben wij daarom nagenoeg de hele dag doorgebracht bij en in de pool van het Mount Meru hotel. Lekker!
Maandag 22-8
Vandaag staat een tripje naar Lake Duluti op het programma. Gids Adam haalt ons op en we gaan inmiddels geroutineerd met de daladala de stad uit. Tja, een daladala, wat zal ik er van zeggen. Het zijn aftandse busjes met zoveel mogelijk bankjes erin. Ze worden bemand door een driver en een conductor. De laatst genoemde bediend de schuifdeur, int het geld en hangt gedurende het rijden al speurend naar nog meer klanten half uit het raam.
En het zijn vaak geen rekenwonders. Regelmatig als we voor zes willen afrekenen, begint het gepuzzel. Vandaag bleek het nog gecompliceerder dan we dachten. We willen ook voor Adam afrekenen, dus volgens ons 7x400 = 2.800 shillings. Ger geeft 3.000 en kijkt de conductor verwachtingsvol aan. Hij grijnst wat terug. Ger vraagt naar het wisselgeld. Hij kijkt vol onbegrip. Adam fluistert dat een rit buiten de stad geen 400 maar 500 pp kost. Oke, volgens hem is 7x500 dus 3.000. Well, so be it, scheelt €0,20
We aten chipsi mayai, dit is een omelet met friet erin ingebakken. Typisch tanziaans gerecht en ook lekker, vooral vanwege de friet die erin zit. 's Middags gingen we naar de art galery met veel mooie schilderijen van het Tanzaniaanse landschap met wilde dieren of met Masai. Fleur, Dirkje, Wieke en ja zelfs Loek
Dinsdag 23-8
's Morgens eerst met Emma een aantal projecten bezocht waar Fleur zou kunnen gaan werken. In eerste instantie was het plan dat ze naar Tumaini school/weeshuis gaan maar omdat hier vanaf september geen andere vrijwilligers zijn (en dat is voor Fleur niet gezellig) bekijken we de andere mogelijkheden. Op elke school, weeshuis, kinderopvang in enrondom Arusha is extra hulp volop gewenst. Dus ze kan kiezen wat ze wil! We zagen meteen hoe ze hier eindexamen deden.Ook in de sporthal, maar dan in de openlucht.
's Middags gaan we met Thomas toch weer naar de Suye school om te helpen met sport en spel. Vrijdag dachten we dat het de laatste dag zou zijn op deze school maar we gaan toch nog 2 dagen deze week (dinsdag en donderdag) met Thomas op pad. Wat ons betreft prima want op deze school zijn zoveel kinderen en die vinden het allemaal ook zo leuk om te sporten en spellen te doen! Deze middag ook extra hulp van Tamaar en Dorien, 2 Nederlandse meiden die ook bij ons op de homestay verblijven. Weer volop blije en lachende gezichten, vooral als de ballen en het springtouw tevoorschijn komen. Als afsluiting nog dierengeluiden met z'n allen geïmiteerd, hilarisch!!
Werk en weekend
Zaterdag 20-8
Vroeg uit de veren vandaag, we moeten immers wat slingers ophangen. Na de felicitaties voor de 2 feestvarkens en gevolgd door het ontbijt, lopen we de wijk uit richting hoofdweg. Daar worden we bij de daladalastop opgepikt door Thomas met het busje van de Future Stars Academy. Eigenlijk ook gewoon een daladala, maar dan geel
We wisten al dat er heel veel volwassenen in zo'n busje passen, met nagenoeg alleen kinderen wordt dat aantal nog eens ver overtroffen! We stappen in en na amper een meter rijden breekt de pleuris uit. Een zak met handelswaar van een marktvrouwtje dat ook op vervoer staat te wachten, is op de een of andere manier onder het voorwiel van het FSA-busje terecht gekomen. En dit maakt zij op een dermate luide manier kenbaar dat zich in een mum van tijd een menigte toeschouwers verzamelt waar een gemiddelde 1e klasse voetbalverenigingin Nederland jaloers op is. Van Thomas begrijpen we dat het vrouwtje een schadevergoeding van 5.000 Tanzaniaanse Shillings verlangt. We geven hem een briefje van 10.000 met de mededeling dat het goed is zo. Vrouwtje helemaal happy, Thomas happy en we kunnen vertrekken. Toch mooi dat je een jarenlange slepende juridische procedure kunt voorkomenmet omgerekend € 4,04. Na een ritje van 20 min hebben we Arusha achter ons gelaten en komen we aan op het sportcomplex van TGT. Hier verzamelen zich rond de 100 kinderen/jongerendie in verschillende leeftijdscategorieën gaan trainen. Dirkje sluit aan bij de meiden, Loek, Wieke en Ger bij de mamba's (de kleintjes). Eerst warming up, dan techniektraining en als laatste een partijtje.
Na 1,5 uur zit de training erop en gaan we weer richting de stad. Terug bij mama Mckrine komt de gisteren gekochte taart op tafel en vieren we met enkele medegasten de verjaardagen. De rest van de middag wordt lekker geluierd en tegen de avond pakken we de daladala naar de stad om lekker uit te gaan eten. We hebben daar eerder een Mexicaan gezien en besluiten te checken of ons vermoeden klopt. En het klopt, een uitstekende keuze, het was heerlijk! Als we weer buiten staan is het inmiddels donker. Er is ons aangeraden dan een taxi te nemen. Het exemplaar dat voor onze neus stopt, wil ons uiteindelijk na enig gesteggel (much traffic, roadworks, weekend, blabla) voor 50% van de voorgestelde prijs wel terug brengen. Moe en voldaan rollen we ons bedje in.
Zondag 21-8
Het is zondag, dat is overduidelijk. Ik kan mij de term 'zondagse kleren' nog wel herinneren, maar daar/die doen we al decennia niet meer aan. Hier daarentegen is het uitermate actueel; iedere local loopt er op zijn paasbest bij, mannen in pak, dames in kleurrijke jurken. En meneer pastoor gaat helemaal los. Vanaf 's ochtends 5:00 tot laat in de middag gaat het, met af en toe een pauze, aan een stuk door. Tenminste, als we onze huisgenoten mogen geloven. Na 4 dagen van werk is ons weekend aangebroken en hebben wij daarom nagenoeg de hele dag doorgebracht bij en in de pool van het Mount Meru hotel. Lekker!
Maandag 22-8
Vandaag staat een tripje naar Lake Duluti op het programma. Gids Adam haalt ons op en we gaan inmiddels geroutineerd met de daladala de stad uit. Tja, een daladala, wat zal ik er van zeggen. Het zijn aftandse busjes met zoveel mogelijk bankjes erin. Ze worden bemand door een driver en een conductor. De laatst genoemde bediend de schuifdeur, int het geld en hangt gedurende het rijden al speurend naar nog meer klanten half uit het raam.
En het zijn vaak geen rekenwonders. Regelmatig als we voor zes willen afrekenen, begint het gepuzzel. Vandaag bleek het nog gecompliceerder dan we dachten. We willen ook voor Adam afrekenen, dus volgens ons 7x400 = 2.800 shillings. Ger geeft 3.000 en kijkt de conductor verwachtingsvol aan. Hij grijnst wat terug. Ger vraagt naar het wisselgeld. Hij kijkt vol onbegrip. Adam fluistert dat een rit buiten de stad geen 400 maar 500 pp kost. Oke, volgens hem is 7x500 dus 3.000. Well, so be it, scheelt €0,20
We aten chipsi mayai, dit is een omelet met friet erin ingebakken. Typisch tanziaans gerecht en ook lekker, vooral vanwege de friet die erin zit. 's Middags gingen we naar de art galery met veel mooie schilderijen van het Tanzaniaanse landschap met wilde dieren of met Masai. Fleur, Dirkje, Wieke en ja zelfs Loek
Dinsdag 23-8
's Morgens eerst met Emma een aantal projecten bezocht waar Fleur zou kunnen gaan werken. In eerste instantie was het plan dat ze naar Tumaini school/weeshuis gaan maar omdat hier vanaf september
geen andere vrijwilligers zijn (en dat is voor Fleur niet gezellig) bekijken we de andere mogelijkheden. Op elke school, weeshuis, kinderopvang in en
rondom Arusha is extra hulp volop gewenst. Dus ze kan kiezen wat ze wil! We zagen meteen hoe ze hier eindexamen deden.Ook in de sporthal, maar dan in de openlucht.
's Middags gaan we met Thomas toch weer naar de Suye school om te helpen met sport en spel. Vrijdag dachten we dat het de laatste dag zou zijn op deze school maar we gaan toch nog 2 dagen deze week (dinsdag en donderdag) met Thomas op pad. Wat ons betreft prima want op deze school zijn zoveel kinderen en die vinden het allemaal ook zo leuk om te sporten en spellen te doen! Deze middag ook extra hulp van Tamaar en Dorien, 2 Nederlandse meiden die ook bij ons op de homestay verblijven. Weer volop blije en lachende gezichten, vooral als de ballen en het springtouw tevoorschijn komen. Als afsluiting nog dierengeluiden met z'n allen geïmiteerd, hilarisch!!
Op de Suye School
Donderdag 18-8
Het 'vreemde' is er inmiddels vanaf, het begint al een beetje 'gewoon' te worden. Evenals gisteren zijn we vandaag weer aan het 'werk' geweest op de Suye school. Om half elf zijn we vertrokken bij Mama Mckrine (onze homestay) en hebben te voet de 2 kilometer afgelegd naar de Office van de Future Stars Academy. Van daaraf binnendoor, samen met coach Thomas, richting de school. Hier stond alweer een groep van +/-40 kinderen vol verwachting naar ons uit te kijken. Daar waar we woensdag helemaal niet wisten wat ons te wachten stond, waren we vandaag wel beter voorbereid. We hadden wat spelletjes verzameld en dat vonden ze helemaal prachtig. Fopbal, bal doorgeven, pionnenroof, het ging erin als koek.
We hebben ons allemaal verbaasd over het enthousiasme, het kon de kinderen niet lang genoeg duren. Als afsluiting natuurlijk weer lekker gevoetbald met de jongens en touwtje gesprongen met de meiden.
De uurtjes vlogen voorbij alsof het niets was. Na afloop werden we luidkeels toegezongen. Na het afscheid hebben we met Thomas de daladala richting de stad genomen. En van daaruit te voet naar het Mount Meru Hotel om de rest van de middag door te brengen aan de rand van het zwembad. Het is per slot van zaken ook vakantie
Vrijdag 19-8
Na een goede nachtrust is het vandaag de laatste dag op de Seyu school. Een nachtrust overigens met een prettige bijkomstigheid. De voorgaande nachten werden we steevast om vijf uur gewekt door meneer pastoor van 2 huizen verderop. Deze beste man heeft de neiging om op dat onzalige tijdstip zijn geluidsinstallatie aan te zwengelen, 10 minuten een eentonig zang te gehore te brengen, gevolgd door een nog luidere monotone mantra van eenzelfde lengte. Zoniet deze ochtend; de stroom was uitgevallen! Enfin, Thomas kent nog een kortere weg en komt ons bij Mama Mckrine ophalen. Weer lopen we een weg midden door de wijk. Dat is al een belevenis op zich. Rijk en arm worden gescheiden door muren met ingemetselde glasscherven. Thomas vertelt over de verschillende projecten die al dan niet zijn voltooid. Het is merkbaar dat hij zich mateloos ergert aan de manier waarop er in zijn land, en dan met name de kerk die uitermate belangrijk en invloedrijk is, wordt omgesprongen met de donaties die worden gedaan om projecten te realiseren. De enige kans om succesvol iets te betekenen is om zelf met geld naar Tanzania te komen, zelf alle benodigde inkopen te doen en zelf te zorgen voor de uitvoering. Doe je dit niet, dan vergeet het maar. Het leeuwendeel van het geld verdwijnt dan ergens onder de noemer 'in de naam van God'. Ook het ontbreken van ook maar iets van een plan over sport, hetzij op scholen hetzij in clubverband, is hem een doorn in het oog. Dat is volgens hem ook de reden dat Tanzania op voetbalgebied geen enkele rol van betekenis speelt, ondanks het feit dat er talent genoeg zit onder de ruim 50 miljoen inwoners.
Ook vandaag weer dezelfde blije gezichten die van veraf al 'hi, hello, karibu (welkom)' roepen. Na een middag spelletjes zijn we met de daladala weer richting stad gegaan. Daar hebben we Thomas wat gedronken en aansluitend hebben we in de supermarkt nog inkopen gedaan voor morgen. Dan hebben we immers 2 verjaardagen om te vieren! Op het moment van tikken wachten we op het avondeten. Zeer benieuwd wat vanavond de pot schaft. Na 2 avonden van 'gewoon' pannekoeken kon het vanavond wel weer eens een lokaal gerecht gaan worden.
eerste dagen
Maandagavond 15-8 na een goede vlucht, met veel films kijken, aangekomen op Kilimanjaro airport. Nadat het visum geregeld was werden onze koffers op het dak van de jeep gebonden en zijn we naar de homestay gebracht waar we deze 3 weken zullen verblijven.
Dinsdag 16-8 introductie en stadstour door Arusha. Indrukwekkend, "echt Afrika"! Drukte op straat, auto's en karren volgeladen met spullen en mensen. De dala dala die toeterend voorbij komt, op alle straathoeken brommers, groepen mensen, kraampjes met groente en fruit.
Vandaag, woensdag 17-8, eerste dag vrijwilligerswerk. We gaan naar de Suye school om te helpen met sporten. We worden welkom geheten door het schoolhoofd en toegezongen door de kinderen. Ger, Dirkje en Loek gaan (helpen met) voetballen en Wieke, Fleur en Katja gaan met de meiden spellen doen, o.a. trefbal, touwtje springen. De ballen gesponsord door Volharding kwamen goed van pas en ook de door ons uit Nederland meegebrachte springtouwen zijn volop gebruikt!
Welkom
Welkom op de reisblog van onze Tanzaniareis. Nog een paar dagen dan is het zover.......
Maandag 15-8 vertrekken wij naar Tanzania voor 3 weken. Fleur blijft vervolgens nog 10 weken en komt 12 november naar huis. Je kunt haar deze periode volgen via http://fleurjoosten.reismee.nl
We zullen op deze blog regelmatig berichten en/of foto's plaatsen zodat je ons kunt volgen.
"We cannot do great things in this world
We can only do small things with great love"
Groetjes,
Ger, Katja, Fleur, Dirkje, Loek en Wieke
